ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းသူတစ္ေယာက္

ဘာေလာ့ကေလးကို ပစ္ထားခဲ့တာေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။
ဘာမွမေရးႏိုင္ေတာ့ ၀င္ၾကည့္ဖို႔လည္းစိတ္ကမရဲလွဘူး။
ဒီေန႔ေတာ့မေနႏိုင္တာနဲ႔ ၀င္ၿပီးတစ္ခုခုေရးမယ္လို႔စိတ္ကူးမိတယ္။
ခက္တာက ေရးမယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာရွိေနတယ္လို႔ထင္ခဲ့တဲ့ စာေတြက ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘေလာ့တန္းပလိတ္ေလးေျပာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ တန္းပလိတ္ေလးေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာစိတ္တိုင္းကမက်လွဘူး။
ၿပီးရင္ ျမန္မာစာျမင္ရဖို႔ ျပန္ေျပာင္းဟယ္ ျပဳဟယ္လုပ္ရမွာကိုလည္းပ်င္းမိေသး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘာမွမေရးပဲ တျခားဘေလာ့ေတြေလွ်ာက္သြားမိတယ္။
ေရးအားမက်ေသးပဲ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနဆဲသူေတြကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မလံုမလဲ မေၾကမနပ္။ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုသာေရးခ်င္တာ ေတြးဖို႔ကိုလည္းပ်င္း၊ ေတြးမိတာေတြကို စာျဖစ္ေအာင္ခ်ေရးဖို႔လည္းပ်င္း၊ ဒီပ်င္းတဲ့သံသရာမွာကို တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ ၾကာေတာ့ပ်င္းေတာင္လာတယ္။
ခုတေလာလည္း ဦးေႏွာက္က အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။
အဲဒါကိုေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္တင္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္။
အင္းေလ က်န္တာလည္းစဥ္းစားလို႔မွ မရတာ။ အဲဒီကဗ်ာေလးပဲဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္။

Mulfunctioning...

I let my eyes close
and it never open up to anything since then!

I let my mouth keep quiet
and it never voice out a thing since then!

I let my brain rest
and it never work again since then!

He made my heart cry
and it never stop since then!