ခၽြန္ျမေနတဲ့ ကေလာင္
----။----
ဓားသြား၊ လွံသြားထက္ ကေလာင္သြားက ပိုထက္သတဲ့။
ထက္လိုက္တဲ့ ကေလာင္ေတြ
ဟိုမွာလူေတြ အူေတြပြင့္က်ေနတာ
အေထြးလိုက္ အေထြးလိုက္...
----။----
ဓားသြား၊ လွံသြားထက္ ကေလာင္သြားက ပိုထက္သတဲ့။
ထက္လိုက္တဲ့ ကေလာင္ေတြ
ဟိုမွာလူေတြ အူေတြပြင့္က်ေနတာ
အေထြးလိုက္ အေထြးလိုက္...
ဒီေန႔ေတာ့ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ပံုေျပာရင္ ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ...လို႔ စေျပာရတယ္တဲ့။ အဲလိုေလးပဲစလိုက္ရေအာင္ေနာ္။ :P
ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ...
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တိုင္းျပည္တျပည္မွာ ေကာင္းကင္နကၡတ္ပညာကို တဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္တတ္တဲ့ ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ သူဟာ ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြ၊ ၿဂိဳလ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေန႔မွာေတာ့ မိုးရြာမယ္၊ ဘယ္ေန႔မွာေတာ့ေနသာမယ္ ဆိုၿပီးေဟာကိန္းေတြ ထုတ္ႏုိင္သတဲ့။ သူေဟာတာေတြကလည္း မွန္ေတာ့လူေတြက သူ႕ကိုအရမ္းကိုေလးစားၾကသတဲ့။ ေတာ္လိုက္တဲ့ပညာရွင္ႀကီးေပါ့ေလ။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း လူေတြခ်ီးက်ဴးတာကို သာယာေနတာေပါ့။ ေတာ္သထက္ေတာ္ေအာင္လည္း အၿမဲေလ့လာေနသတဲ့။ နကၡတ္ဆံုတဲ့တစ္ညမွာ ပညာရွင္ႀကီးလည္း ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသတဲ့။
သူဟာေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္းေလွ်ာက္လာလိုက္တာ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ေတာ္ေတာ္နက္တဲ့ တြင္းႀကီးတစ္ခုထဲကို ျပဳတ္က်သြားသတဲ့။ တြင္းကလည္းနက္ ျပဳတ္က်ထားတဲ့ ဒဏ္ရာကလည္းနာ ဆိုေတာ့ ျပန္မတက္ႏိုင္ပဲ ကယ္ေတာ္မူၾကပါ ဆိုၿပီးပဲေအာ္ေနရတာေပါ့။
ညလယ္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ အမဲပစ္ထြက္လာတဲ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္က ေအာ္သံၾကားလို႔တြင္း၀ကေန ငံု႔ၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။
"တြင္းထဲကေအာ္ေနတာ ဘယ္သူလဲဗ်ဳိ႕"
နကၡတ္ပညာရွင္ႀကီးဟာ ၀မ္းသာအားရပဲ
"က်ဳပ္ဟာဒီတိုင္းျပည္မွာ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ နကၡတ္ပညာရွင္ပဲဗ်၊ တြင္းထဲျပဳတ္က်လို႔ ကူညီပါဗ်ာ"
ဆိုၿပီး သူဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊ ျပည္သူျပည္သားေတြ သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ေလးစားၾကေၾကာင္း သူ႔ကိုကူညီတဲ့အတြက္ အက်ဳိးမနည္းေစရေၾကာင္းေတြ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ေျပာသတဲ့။
အဲဒီေတာ့ မုဆိုးႀကီးက "ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့တြင္းဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားမျမင္ဘူးလား" လို႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
နကၡတ္ပညာရွင္ႀကီးက "က်ဳပ္မွာဗ်ာ လူေတြအတြက္ ေကာင္းကင္ကိုပဲ ဂရုစိုက္ၿပီးၾကည့္လာတာ ေျမႀကီးေတာင္ငံု႔မၾကည့္အားပါဘူး" လို႔ျပန္ေျဖတယ္တဲ့။
အဲဒီစကားကိုၾကားတဲ့ မုဆိုးႀကီးလည္း "ခင္ဗ်ားက လမ္းသြားတာေျမျပင္မၾကည့္ပဲ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ ေနမွေတာ့ တြင္းထဲက်တာေတာင္နည္းေသးတာေပါ့" လို႔ေျပာၿပီး ေတာထဲကို၀င္သြားပါေလေရာတဲ့။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲကြယ္...
ဒါေလးကိုသတိရမိေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရာ အေပၚေမာ့ၾကည့္ၿပီးမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသလားလို႔။ အဲလိုေလွ်ာက္မိလို႔ တြင္းထဲက်ေနရင္လည္း ေတြ႔တဲ့သူ ဆြဲတင္ေပးသြားၾကပါေနာ္လို႔။
ပာိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ႔ကြယ္။
ျမန္မာစာဖတ္စာအုပ္ မွာဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျမင္းစီးေနတဲ႔ပံုႀကီးနဲ႔ သီခ်င္းက --
" ဗမာ႔လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ဖြဲ႔ဘို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္
တကယ္ပဲအသက္နဲ႔လဲလို႔ ......................... " ဆိုတဲ႔သီခ်င္းရယ္ (ငယ္ငယ္တုန္း ကတည္းက အဲဒီသီခ်င္းရဲ ႔ " သံျပိဳင္ " အပိုဒ္ကိုၾကားရင္ မ်က္ရည္၀ဲတယ္၊ )
ေနာက္ၿပီး အာဇာနည္ေန႔ မတိုင္မီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရဲ ႔ quotations ေတြ သတင္းစာမွာဖတ္ရတယ္။
အာဇာနည္ေန႔ မနက္က စျပီး ခုနက သီခ်င္းမ်ိဳးေတြၾကားရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းလည္း ၾကားဘူးလိုက္ေသးတယ္။အာဇာနည္ေတြက်ဆံုးခ်ိန္မွာ ေရဒီယို ကေန ဥၾသ ဆြဲတယ္။ လမ္းမွာကားေတြ ရပ္ၾကတယ္။ အန္တီတို႔အိမ္ထဲကေန မတ္တပ္ထရပ္ၾကတယ္။ဥၾသသံ ဆံုးေတာ႔ ေမလွၿမိဳင္ ရဲ ႔ အာဇာနည္ သီခ်င္းသံ ထြက္လာေတာ႔ အန္တီ ကေလးအရြယ္မွာကို မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာတာ။
ေနာက္တေန႔ သတင္းစာေတြမွာ အာဇာနည္ေန႔ မနက္က အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြအတြက္ရည္စူးျပီး လက္ရွိႏိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ ( မဆလ ေခတ္က ) က ဆြမ္းသြပ္အမွ်ေ၀ တဲ႔မ်က္ႏွာဖံုးသတင္း ဓါတ္ပံုေတြပါတယ္။
ခုေတာ႔ ခုေတာ႔ ဒါေတြအားလံုး Once upon a time, once upon a time.
ဒါကေတာ့ ဖိုရမ္တခုမွာ ခင္ရတဲ့အန္တီတေယာက္က ေျပာျပတဲ့အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္း...
ခ်ဳိကိုအတြက္ ပထမဆံုးအာဇာနည္ေန႔ဆိုတာကို သတိထားမိခဲ့တာကေတာ့...
အဲဒီတုန္းက အသက္က ၆ႏွစ္ေလာက္ပါ။ အာဇာနည္ေန႔ မတိုင္ခင္တရက္မွာ ေမေမနဲ႔ အဖြားက အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အဖြားကေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔ေလ။ အဲဒီေန႔ညကေလ ခ်ဳိကိုအိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ မနက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥၾသဆြဲတာဆိုေတာ့ မႏိုးမွာကလဲဆိုးေသးတယ္။ အာဇာနည္ေန႔မနက္မွာ ဘယ္သူမွႏႈိးစရာမလိုပဲ ညီအမႏွစ္ေယာက္ အေစာႀကီး ႏိုးၾကပါတယ္။ ဥၾသဆြဲရင္ လူေတြအကုန္လံုးက လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြ အကုန္ရပ္ၿပီး ၿငိမ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားလဲေပါ့ေလ။ တကယ္မွာေတာ့ တမနက္လံုး ဘာဥၾသမွမဆြဲပါဘူး။ ခ်ဳိကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္(သူကေတာ့ ၄ႏွစ္ပါ။ ခ်ဳိကိုေစာင့္ေနလို႔ ဘာမွန္းမသိ လိုက္ေစာင့္တာေပါ့ေလ) အသံေတာင္မထြက္ရဲပါဘူး။ ဥၾသသံမၾကားလိုက္ရမွာဆိုးလို႔ေလ။ ဘာသံမွလဲမၾကား၊ ဘယ္သူမွလဲ ထူးထူးျခားျခားမရွိ။ ဒါနဲ႔ ေရဒီယိုက သီခ်င္းမ်ားလႊင့္မလားလို႔ ေျပးဖြင့္ၾကပါတယ္။ မလာဘူးလို႔ထင္ပါတယ္ (ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး)။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္မွတ္မွတ္ရရ ရွိလာတတ္ပါတယ္။ ေရဒီယိုကသီခ်င္းမလႊင့္ေတာ့ အဖြားဆိုျပတဲ့သီခ်င္းေလးကိုပဲ နားေထာင္ၿပီး အာဇာနည္ေန႔ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ၁၀တန္းေအာင္တဲ့အထိပါပဲ။
မနက္ျဖန္မွာေတာ့ ဘာစာမွမတင္ပါဘူး။ ပံုမွန္လည္း ေန႔စဥ္စာအသစ္ တင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အရိုအေသေပးတဲ့အေနနဲ႔၊ ၀မ္းနည္းတဲ့အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ စာမတင္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအားလံုးကို ဦးညႊတ္အရိုအေသျပဳပါတယ္။
အာဇာနည္ေန႔ကို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ လုပ္ႏိုင္တဲ့တေန႔ ရွိကိုရွိလာမွာပါ။
ခံႏိုင္ရည္ေတြခိုင္မာဖို႔ ငါ့ရဲ့ဘ၀ကိုတည္ေဆာက္ေပးတဲ့ ေလာကဓံကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္...
စိတ္ညစ္စရာေတြေတြ႔တိုင္း ဂ်ီေတာ့ခ္က status မွာတင္ထားမိတဲ့ စကားေလးပါ။ အဲဒီစကားေလးကို HipHopသီခ်င္း တပုဒ္ထဲက ယူသံုးထားတာပါ။
HipHop လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူတိုင္းလိုလိုက ကဗ်ာရြတ္သလိုေလွ်ာက္ေအာ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြလို႔ ေျပးေျပးျမင္ၾကပံုရပါတယ္။ ကိုမ်က္လံုး တခါက အဆိုေတာ္ဒီေလးကို အင္တာဗ်ဴးတုန္းက ကိုဒီေလးက HipHopသီခ်င္းေတြမွာ Featuring ဆိုတာကို ပရိတ္သတ္ကတားေနၾကတယ္လို႔ သူကေျပာသြားပါတယ္။ အဲဒီတခ်က္ကိုေတာ္ေတာ္ အစာမေၾကျဖစ္မိပါတယ္။ Rapperေတြက အသံေကာင္းၾကတာ နည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Melodyပါတဲ့ Chorus ပိုဒ္ေလးေတြမွာ အသံေကာင္းေကာင္းအဆိုေတာ္ကို Featuring လုပ္ခိုင္းတာလို႔ယူဆမိပါတယ္။ ဒီလို သူဆိုေပးတာကို ဘာေၾကာင့္တားၾကတာပါလိမ့္။ HipHopဆိုတာကို ေရာဂါတမ်ဳိးလို ကူးစက္မွာဆိုးလို႔ ေရွာင္ေနၾကတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာခံစားမိတယ္။
ဒီဂီတအမ်ဳိးအစားမွာလဲ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့သီခ်င္းေလးေတြ ရွိေနပါတယ္။ လူတေယာက္ရဲ့အေၾကာင္းကို ေပါင္းၾကည့္မွသိ ဆိုသလို အခုေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္မဆိုင္ၾကေတာ့ သူ႔ေကာင္းကြက္ေလးေတြ ဘယ္ျမင္ပါေတာ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္အတင္းေခၚၿပီး မိတ္ဆက္ေပးပါရေစလို႔...
ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ၿပီဆိုတဲ့ အသိဆိုးေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေကာင္းကင္မွာ ဒီမိုးေတြသည္းေနတုန္း
လြယ္လြယ္နဲ႔ေမ့ဖို႔ မလြယ္လို႔မေမ့ခဲ့ခုခ်ိန္မ်ဳိး ငိုခ်လိုက္ တိမ္ေတြလိုေၾကြၿပီ မ်က္ရည္မိုး...
သူ႕ကို တခါတုန္းက ဆိုတဲ့ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စသတိထားမိၾကပါတယ္။ "ရသမေျမာက္တဲ့စာ ငါေရွာင္တယ္။ ငါ့နာမည္ကိုက ရသ" သူ႔ကိုသူ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲမွာ အဲလိုေျပာထားတယ္။
ရသ ကိုစၿပီးသတိထားမိတုန္းက 'မ'သီခ်င္းေတြေတာ္ေတာ္ဆိုပါလားလို႔။ သူ႔ရဲ့ ျမန္မာျပည္တြင္လုပ္သည္္ ဆိုတဲ့အေခြကို နားေထာင္ဖူးတာပါ။ နားေထာင္မိေတာ့ ကာရန္ယူပံုေလးလွတယ္လို႔ သေဘာက်မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တခါတုန္းက သီခ်င္းနားေထာင္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရသ ကိုေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိပါၿပီ။ သူ႔ရဲ့သီခ်င္းအေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာတယ္။ နီးစပ္တဲ့သူေတြကို ေမးၿပီးရႏိုင္သေလာက္စုပါတယ္။ စစခ်င္းတင္ထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးက ပထမဆံုးထြက္တဲ့ ကိစၥမရွိဘူး ဆိုတဲ့အေခြထဲက သီခ်င္းတပုဒ္ကပါ။ အခက္အခဲေတြေတြ႔ရင္ အားတင္းဖို႔အတြက္ အားေဆးေလးလိုပါပဲ။
အတၱေတြကဒုနဲ႔ေဒး စစ္မွန္ျခင္းကိုအတုနဲ႔ေရး၊
မစၧရိယစိတ္ေတြေဘးထြက္ေပး အဇၽၥိတထဲမွာအလုပ္ေတြေအး
အ႐ႈပ္ေတြအေ၀းလႊင့္လိုက္ေလ ပုထုဇဥ္ေတြက်င့္ၾကေလ... တဲ့။ တရားလည္းသူေဟာတတ္ပါေသးတယ္။
မေန႔ကမွားတဲ့ အမွားေတြအတြက္ ဒီေန႔ေတာ့လက္ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္မယ္...
အမိွဳက္ပြသြားလား ေလာကႀကီးရယ္ ေဆာရီးကြယ္... ဆိုၿပီးလည္း ေတာင္းပန္တတ္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ့ခံယူခ်က္ကေတာ့
သီခ်င္းသည္မဟုတ္ဘူး အႏုပညာရွင္၊ အႏုပညာ ေအ ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ေသရမွာေၾကာက္သည္၊ မတန္တဲ့ေနရာတခုကို မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ဒီထက္ေတာ့ ေသရတာေကာင္းသည္...
အေတြးအေခၚနဲ႔သီခ်င္းစာသားေလးေတြလည္း ေရးေသးတယ္။ ငယ္ငယ္အတြက္ ေရးေပးတဲ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ ဆိုတဲ့သီခ်င္းမွာဆို
လူေတြကစာေမးပြဲ၀ိုင္းစစ္မယ္၊ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မရွိလည္း ခရီးကိုမရပ္မိပဲ၊
တိုက္ပြဲလိုဆက္ၿပီးႏႊဲ ဒါဆိုရင္ ေအာင္ျမင္တာျခင္းတူတူ မင္းနဲ႔သူဘယ္သူကပိုၿပီး ျမတ္မလဲ၊
သူမ်ားကိုလိုက္ၿပိဳင္ မႏိုင္ေတာ့မွငိုခ်င္းခ်၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿပိဳင္လို႔ ႏိုင္ဖို႔ကိုစဥ္းစား၊
ဘ၀င္မျမင့္ပဲ ဘ၀ကိုျမႇင့္ ဆိုလိုရင္းက ကိုယ္က်င့္တရား မဟုတ္တဲ့မာနကို ၿဖိဳခြင္းကာ လူကိုလူလိုကိုယ္ခ်င္းစာ...
သူ႔သီခ်င္းေလးေတြလိုက္စုေတာ့ အေခြထဲမပါတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကိုရတယ္။ သီခ်င္းနာမည္ေတာင္မသိလို႔ track1, 2 ဆိုၿပီးမွတ္ထားရတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြေပါ့။
ဒီသီခ်င္းက ခပ္လည္လည္က်ယ္လို႔ ျခယ္လွယ္သူေတြအတြက္ ဆိုၿပီးေတာ့
ဒါငါ့မ်ဳိးရိုး (မင္းစားတဲ့ထမင္းေတြကိုဖန္ဆင္းတယ္)
ဒါငါ့မ်ဳိးရိုး (ဗိုက္၀ေတာ့မင္းေမ့ေနလား ေက်းဇူးရွင္ကို ဘာအခ်ဳိးခ်ဳိး)
ကြင္းထဲကစပါးပင္ေတြနဲ႔သာ တမိုးတမိုးကို ဓနရွင္ေတြနဲ႔ အၿမဲျခားေန လယ္သမားေတြဘ၀...
နားေထာင္မိေတာ့ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ လယ္သမားေတြအတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္ေရးဖို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာရွိတယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ စိတ္ဓာတ္ေလးကိုလည္း ခ်စ္မိသြားတယ္။
ဒီသီခ်င္းကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီးေရးလဲ မသိေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲက ေခါင္းမသံုးၾကေသာသူမ်ားကို ေျပးျမင္မိပါတယ္။
အခုဆိုေၾကာက္လို႔ပုန္း နတ္ကေတာ္နဲ႔ ေဗဒင္ဆရာဆီ အႀကံဥာဏ္သြားၿပီး ေတာင္းလို႔မဆံုး၊အမွန္တရားကို မင္းတို႔ကေၾကာက္လို႔မုန္း ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ ေခါင္းကိုသံုး ေခါင္းကိုသံုး
(လူငယ္ေတြကိုယံုၾကည္လို႔ တခ်ိန္ကဒ႑ာရီလိုပံုျပင္မ်ဳိး
ဒါေတြဒီလိုအခ်ိန္မွာအကုန္ျပန္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားစဥ္းစား
စဥ္းစားရမွာေၾကာက္လို႔ ေ၀ဖန္ၿပီးသံုးသပ္ရမွာေၾကာက္လို႔
အမွန္တရားကိုအခု ရင္မဆိုင္ရဲလို႔ အသားလြတ္ႀကီးေၾကာက္လို႔မဆံုး
ေခါင္းကိုသံုး ေခါင္းကိုသံုး)
ငါ့စကား ခဏနားစြင့္ကာနားဆင္ တကယ့္အေျဖမွန္မၾကားခ်င္ပဲ အတၱနဲ႔ ယံုၾကည္ရာဆီဆက္တိုး
ေလွနံဓားထစ္ ဒီလိုမ်ဳိး အေျခအေနဖန္လာရင္ မင္း ကိုယ့္ဖာသာမွားမိရင္သာ ေျခကန္ကာျငင္း
ဆက္လုပ္မွာလားကြာ မဟုတ္မွန္းသိရက္နဲ႔ (ရပ္)
ဒုကၡမ်ားနဲ႔႐ႈပ္ လမ္းခရီးလဲဆက္လွမ္းၿပီး မင္းသက္တမ္းအတြက္လည္း ေက်ာ္လာၿပီ
မင္းရဲ့မ်ဳိးဆက္ကို အေတြးအေခၚ အဆိပ္ျဖန္းၿပီးမသတ္နဲ႔
အခုပဲေခါင္းကိုသံုးရင္း ကမ္းမရွိလမ္းမရွိ အဓိပၸါယ္မဲ့တာေတြ ရပ္တန္႔ၿပီးျဖတ္ခဲ့
ဘာတုန္းဟ ဆုေတာင္းေနတာ ငါလံုး၀ေအာင္ျမင္ၿပီး သူမ်ားေတြသာ အဟုတ္မက်န္က်႐ႈံးပါေစတဲ့
ဒါလုပ္ၾကတဲ့အလွဴေနာက္က ေကာင္းမႈအတြက္ စိတ္မွာႀကိတ္ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းသံ
အရာရာကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ သူေတာင္းခံ....
ဒီလိုသီခ်င္းေလးေတြကို လူငယ္ေတြနားေထာင္မိလို႔ ဒုကၡေရာက္စရာမရွိပါဘူးေလ။ HipHop နားေထာင္ရင္ပဲ ပ်က္စီးေတာ့ မလိုလိုထင္ေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာလူႀကီးေတြကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ HipHopဆိုတာနဲ႔ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ ခ်င္ၾကတာေလးေတြ နည္းပါးသြားရင္ေက်နပ္ပါၿပီ။
ရသ ကို Planet ကအင္တာဗ်ဴးလုပ္တုန္းက ေျဖထားတာေလးတခ်ဳိ႕ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ရသ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သီခ်င္းေတြကလြဲရင္ သူ႕အေၾကာင္းကိုသိတာ ဒီေလာက္ပဲရွိလို႔ပါ။
ရသတို႔ ေဂ်မီတို႔က မိန္းခေလးေတြႀကိဳက္တဲ့ Rapper ပံုစံေတြမဟုတ္ဘူးေပါ့။
ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေလးေတြႀကိဳက္ရင္လည္း မေကာင္းဘူးေပါ့။ မိန္းခေလးႀကိဳက္မွ ေကာင္းမွာေပါ့။ မိန္းခေလးႀကိဳက္ေအာင္ေနရင္လည္း သူတို႔ကႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္မထူးေတာ့ပါဘူး။
ကိုယ့္ကို ႀကိဳက္တဲ့သူတေယာက္ရွိရင္ေတာ္ၿပီေပါ့။
အင္း အဲဒီလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာကို ႀကိဳက္ရင္၊ လက္ခံရင္ ရပါၿပီ။
ရသက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကအႏုပညာ ပိုးရွိတယ္ေနာ္။ ဆို က ေရး တီးမွာ ဆုရဘူးတယ္။ ေက်ာင္းမွာလဲ ဘက္စံုထူးခၽြန္တယ္ေနာ္။ အဆိုေတာ္သာမျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ။
အဆိုေတာ္မျဖစ္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့က အရမ္းစဥ္းစားၿပီး ေျပာခ်င္တဲ့ဟာေတြ အရမ္းမ်ားေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္။
ဒီေလာကထဲမွာ နာမည္တစ္လံုးရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အခုေရာ ျပန္စဥ္းစားရင္ ဘယ္လိုအေတြးေပါက္မိလဲ။
အဲဒါေတြကို စဥ္းစားမိရင္ ေအာ္ ငါဘာေကာင္မွ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္သတိရမိပါတယ္။ Mega စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီးတက္ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းရီရတယ္။ အဲလိုမ်ဳိးအရူးထခဲ့တယ္။
ေတာ္တန္ရံုဇြဲနဲ႔သာဆိုရင္ ဒီလို ရသျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။
အဲဒီလို ေျပာလို႔မရဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘာမွ မျဖစ္တာေတြရွိတယ္ေလ။ တိုက္ဆိုင္သြားမွေပါ့ေနာ္။ ဒီဘက္က ပရိတ္သတ္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ artistနဲ႔ သြား တိုက္သြားရင္ေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္မယ္တင္ပါတယ္။
သူဘာေကာင္မွမဟုတ္ဘူးတဲ့... ေသခ်ာပါတယ္။ သူဟာ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ေလ။ သီခ်င္းေတြကိုခ်စ္တဲ့ ခ်ဳိကို႔အတြက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ကာရန္လွလွ၊ ေလးေလးနက္နက္ စာသားေလးေတြထဲက ေတြးစရာေလးေတြ ထပ္ရွာေတြ႔ေနဦးမွာပါ။
ပဒုမၼာဆိုတဲ့ သြားေနၾကဖိုရမ္ေလးမွာ ေဒြးေသၿပီတဲ့။ ေတာ့ပစ္ေလးေတြ႔တယ္။ ဟင္...ဟုတ္ရဲ့လား။ ေသခ်ာရဲ့လား။ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္ လိုက္ေမးတယ္။ ေသခ်ာသေလာက္ပဲတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေပၚျပဴလာျမန္မာဂ်ာနယ္ မွာပါတဲ့သတင္းကိုျပတယ္။ ဒါဆိုေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။
ေဒြးကိုမႀကိဳက္ခဲ့ပါဘူး။ အခုထိလည္း မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းတယ္ဆိုတာေတာ့ ျငင္းမရတာအမွန္ပဲ။ ဆယ္တန္းက်ဴရွင္မွာ chemistry သင္တဲ့ဆရာက ေဒြးပရိတ္သတ္ေပါ့။ သူကေျပာဖူးတယ္။ ေဒြးသရုပ္ေဆာင္တာကို သူေၾကာက္တယ္တဲ့။ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ရုပ္ရွင္(နာမည္ေျပာေပမယ့္ မမွတ္မိေတာ့ပါ)ထဲမွာ ေဒြးက အေဖလုပ္တဲ့သူကိုျပန္ေအာ္တာကို ၾကည့္ၿပီးၾကက္သီီးထတယ္တဲ့။ သူ႕သားကလာေအာ္ေနသလို ခံစားရတယ္တဲ့။ ဆရာ အခုဆို ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲေနာ္။
ေဒြးကိုအျပင္မွာ မွတ္မွတ္ရရတခါပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္။ သိပ္ေတာ့မၾကာေသးပါဘူး။ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္မွာ ေရလႊာေလွ်ာဆိုတာ စဖြင့္ၿပီးၿပီးျခင္းေလာက္ကေပါ့။ သံုး၊ ေလးတန္း ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာ့စ္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားတာပါ။ ေမာ့စ္ကေရေလွ်ာေပၚမွာ ေၾကာက္ၿပီးေအာ္ေနတဲ့အခန္း ရိုက္ေနတာထင္ပါရဲ့။ လူေတြက၀ိုင္းအံုေနတာပဲ။ ေဒြးက ေရေလွ်ာေနာက္ဖက္ ေခ်ာင္ေလးထဲမွာ သားေရေက်ာပိုးအိတ္ အနက္ကေလးလြယ္လို႔ပါ။ ဘယ္သူမွသူ႔ကို မမွတ္မိသလို ဂရုလည္းမစိုက္ၾကပါဘူး။ သူကအဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔တြဲၿပီး ဗီဒီယိုစရိုက္ကာစေပါ့။ ေဖေဖက စၿပီးသတိထားမိတာပါ။ နာမည္ကဆန္းေတာ့ မွတ္မိတယ္ေလ။ သြားၿပီးမိတ္ဆက္တာေတြ စကားေျပာတာေတြမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္ရမွန္းလည္းမသိပါဘူး။ ေဒြးဆိုတာ သိတယ္ဆိုရံုေလာက္ ရစ္သီရစ္သီသြားၾကည့္ ရီျပၿပီး ေရျပန္ကူးေနလိုက္တာ။ အဲဒီတခါပဲ အျပင္မွာျမင္ဖူးပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းနာမည္ႀကီးလာ၊ အကယ္ဒမီေတြဘာေတြရတဲ့အထိ ေဖေဖကသတိရရင္ ျပန္ေျပာတုန္းပါပဲ။ ငါတို႔ေတြ႔တုန္းက ဘယ္သူမွေတာင္မသိဘူးေနာ္တဲ့။ အခုေတာ့ နာမည္ႀကီးၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေၾကြရတယ္။ တကယ္လို႔သိလိုက္ရေတာ့ ခဏေၾကာင္ၿပီးမွင္သက္သြားတယ္။ အခုထိေတာင္ မယံုႏိုင္ေသးသလိုပဲ။ ေသျခင္းတရားက ေတာ္ေတာ္ကို အစိုးမရတာပါလားလို႔။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မွီတဲ့။
အခုခ်ိန္ေသခဲ့ရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေခ်းထားတဲ့အေၾကြးေတြက လြဲရင္ ေနာက္ဆံတင္းစရာေတာ့ မရွိေသးသလိုပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေသခ်င္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးလို ျပန္ခ်င္ရက္နဲ႔ မေရာက္လိုက္တဲ့ဘ၀မ်ဳိး... ျပန္သတိရမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းရျပန္ဘူး။ တေန႔ေန႔မွာ လူကိုယ္တိုင္သြားေတြ႔မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အဲဒီတေန႔ေန႔ကို ေသျခင္းတရားကမေစာင့္ခဲ့ဘူး။
မေသခင္ေလး ေမေမနဲ႔ေဖေဖကိုေတာ့ ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္။
မေရာက္ဖူးတဲ့ ငပလီဆိုတာလည္း သြားၾကည့္ခ်င္ေသးရဲ့။
ျမစ္ဆံုဆိုတာကလည္း လွတယ္ဆိုပဲ။
ႏွင္းေတြကိုလည္း ကိုင္ဖူးခ်င္ေသးတယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားလည္း ဖူးလိုက္ခ်င္ေသး။
စစဥ္းစားမိတုန္းက ေနာက္ဆံမတင္းတာ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာပါေပါ့လား။ လူဆိုတာကလည္း ခက္သားလား။ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္က မေလ်ာ့ပဲ ပိုပို တိုးပြားလာတတ္တာကိုး။ အခုပဲၾကည့္ မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္း ေသဖို႔အဆင္အသင့္ေတာ့ျပန္ဘူး။
မေရာက္ဖူးတဲ့ ငပလီဆိုတာလည္း သြားၾကည့္ခ်င္ေသးရဲ့။
ျမစ္ဆံုဆိုတာကလည္း လွတယ္ဆိုပဲ။
ႏွင္းေတြကိုလည္း ကိုင္ဖူးခ်င္ေသးတယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားလည္း ဖူးလိုက္ခ်င္ေသး။
စစဥ္းစားမိတုန္းက ေနာက္ဆံမတင္းတာ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာပါေပါ့လား။ လူဆိုတာကလည္း ခက္သားလား။ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္က မေလ်ာ့ပဲ ပိုပို တိုးပြားလာတတ္တာကိုး။ အခုပဲၾကည့္ မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္း ေသဖို႔အဆင္အသင့္ေတာ့ျပန္ဘူး။
ျဖစ္ရေလ
-----။-----
တန္ဖိုးရွိတဲ့လူေတြကေတာ့
သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြသလို
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြေနၾကတယ္။
ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္
ပါ၀ါအစုတ္နဲ႔ လူေတြကေတာ့
စင္ေပၚထက္ကေနၿပီး
ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေမႊေနၾကတယ္။
ေၾသာ္...
ျဖစ္ရေလ... ျဖစ္ရေလ...။ ။ ။
-----။-----
တန္ဖိုးရွိတဲ့လူေတြကေတာ့
သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြသလို
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြေနၾကတယ္။
ဘာမဟုတ္ ညာမဟုတ္
ပါ၀ါအစုတ္နဲ႔ လူေတြကေတာ့
စင္ေပၚထက္ကေနၿပီး
ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေမႊေနၾကတယ္။
ေၾသာ္...
ျဖစ္ရေလ... ျဖစ္ရေလ...။ ။ ။
ဆရာတင္မိုးရဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဖတ္မိတုိင္း ျဖစ္ရေလလို႔ စိတ္ထဲမွာ တကယ္ေရရြတ္မိပါတယ္။ မမဆိုး၀ွက္က ဒီမွာသြားဖတ္ၾကည့္ဆိုၿပီး လင့္ခ္ တစ္ခုေပးပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ကို နာၿပီးက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးကိုလည္း သတိရမိပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ ဘာလုပ္ေပးၾကမလဲ... ဒီအေတြးတစ္ခုနဲ႔ပဲ တမိုးလင္းခဲ့ျပန္ေပါ့...
အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ သို႔ ႏွင္းဆီလြင္ျပင္
1 ခ်က္ခုန္သြားတဲ့ ရင္ခုန္သံ မူပိုင္ Chocolaier at 12:34 AMအခုတေလာစာေရးခ်င္စိတ္လည္းမရွိတာနဲ႔ အိမ္မွာရွိတဲ့စာအုပ္ေတြ လွိမ့္ဖတ္ေနမိတယ္။ သေဘာက်တဲ့ စာေတြကို Print Out ထုတ္ထား ဖိုင္တြဲထဲက ကဗ်ာဆရာဇြန္မႈိင္းရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို DVBမွာ ဦးေနေဇာ္ႏိုင္ ရြတ္ျပသြားတာကို အရမ္းသေဘာက်လြန္းလို႔ သိမ္းထားတာေလး ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ကဗ်ာေလးကို သိတာေတာ့ ၂၀၀၃ ေလာက္ကပါ။ အဲဒီကတည္းက သိေပမယ့္ အသံေနအသံထားနဲ႔ ရြတ္ျပသြားတာကို နားေထာင္ရေတာ့ မွင္သက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဘာကိုလြမ္းမိမွန္းလဲ မသိ။ အားလံုးကိုခံစားေစခ်င္လို႔ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ဆရာဇြန္မႈိင္း စိတ္မဆိုးေလာက္ဖူးလို႔ ထင္ပါရဲ့။
ႏွင္းဆီလြင္ျပင္
၀တ္ရြတ္သံ၊ ဘုရား၀တ္ျပဳသံေတြ ၾကားေနရတယ္
ဘုရားတန္ေဆာင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေတာ့ ရွိရဲ့၊ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခ်ဳိ႕လဲရွိ
ဆြံ႕အအ အလင္းတခ်ဳိ႕လဲ ရွိေနတဲ့ ဒီအခန္း
ၾကမ္းျပင္က ေအးစက္စက္ စြတ္စို
တခါးရြက္ကို သြပ္ျပားတခ်ပ္နဲ႔ ထပ္ကာထားတယ္။
တျခားအခန္းေတြကို စကားလွမ္းမေျပာနဲ႔ ၀င္တဲ့
ရမ္းကားတင္းမာလြန္းတဲ့ ေလသံေတြ
တခါးေသာ့ခတ္သံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ့
ဖိနပ္သံေတြ ေ၀းသြား၊
သြပ္ျပားေပါက္ ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္
သူတို႔လဲ က်ဳပ္ဖက္ကို ၾကည့္ေနၾက၊
ဒုကၡသည္အသစ္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ
ႀကိဳဆိုေနၾကတာ၊
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဂုဏ္ယူတာလဲပါ၊
ေႏြးေထြးျခင္းလဲပါ၊ ဒါ မဟာကာလ ငရဲရဲ့
ရင္ကြဲတိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့
အားလံုး ေကာင္းၾကရဲ့လား
ငွက္ဆိုးတေကာင္ရဲ့ ေမးသံနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္၊
က်ဳပ္ေဘးမွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး
အိုး ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းပါလား၊
စာအုပ္အေဟာင္းတအုပ္ကို လွမ္းေပး၊
က်ေနာ္ ေရးတဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေလတဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ့
သခင္သာခင္ရဲ့ လူဖမ္းႏႈန္း
အခုထိ ၾကမ္းတုန္းပါလားဗ်။
အားရပါးရ ဟားတိုက္ရယ္၊
ၿပီးေတာ့ ၿပန္တည္သြားတယ္
ၿမန္မာၿပည္သစ္ကို ဆက္ေဆာက္ပါ ရဲေဘာ္တဲ့၊
က်ဳပ္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲကိုင္ႏႈတ္ဆက္
အခန္းထဲကေန လွမ္းထြက္သြားတယ္၊
အိပ္မလို႔ လွဲေနတုန္း
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၀င္လာသူက ကိုဗဟိန္း
မဂၤလာပါ ရဲေဘာ္၊
က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔လဲပါတယ္၊
တကသ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ေဆာက္က်မလဲ
အာရွနဲ႔ ပစိဖိတ္တကၠသိုလ္၊
ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာ ဗဟို
သစ္ပုပ္ပင္အိုေဘးမွာ ေဆာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊
ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အျပင္းျပဆံုး ဆႏၵပါ၊
ရဲေဘာ္တို႔ရဲ့ ဒီဇင္ဘာ အားလံုးကိုလဲ
လံုး၀ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ၊
ၾကင္နာစြာ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္
တေယာျပားတလက္ကို တီးခတ္ရင္း
က်ဳပ္ကို ဒို႔ဗမာ သီခ်င္းတက္ေပးသြားတယ္။
ဘာသံေတြပါလိမ့္ ဒီဘက္ကို လာေနတာ
သခင္ ဖိုးလွႀကီး မဟုတ္လား၊
အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား ကိုရင္
က်ဳပ္၀င္ခဲ့မယ္ေနာ္တဲ့
ဆင္မလိုက္နဲ႔ သမိုင္းက လူေတြ
က်ဳပ္နဲ႔အတူ မနက္ျဖန္မနက္ ခ်ီကာဂိုကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့မွာ
ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားမိတ္ေဆြအတြက္
ကိုရင္ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္သ၀န္လႊာ က်ဳပ္ယူသြားခ်င္တယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အာဠာ၀ကႀကီးရယ္
ေရးမယ္ က်ေနာ္ေရးမယ္
တန္ဖိုးတံတား နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကို ေရးမယ္
သမိုင္းဘီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူး ဆိုတာ
႐ိုးျပတ္န႔ံေတြ က်ဳပ္အခန္းထဲ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာေလသလား
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
ခင္မ်ားအိပ္တဲ့အခန္းေႏြးေအာင္
က်ဳပ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေကာက္လႈိင္းသစ္ တထံုးယူခဲ့တယ္
အေသအခ်ာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဆရာစံ
ေဆးတံကို ခဲရင္း
ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအ ေမာင္ႀကီး
အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး
လက္သံကေတာ့ ေျပာင္ဆဲပဲေနာ္။
ေက်ာကုန္းေပၚက အေရစုတ္ေအာင္
နံပါတ္တုတ္နဲ႔ အရိုက္ခံရဆံုးလူဟာ
က်ဳပ္တို႔ပဲ ဆက္ျဖစ္ေနတာ
ဂလိုဘယ္ရြာမွာ ဘယ္လို စဥ္းစားၾကမလဲ
ခင္မ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ခ်င္သဗ်ာ၊
ပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းထုပ္ေျဖေကၽြးရင္း
မိုးလင္းလုထိ ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္
သား ႏိုးၿပီလားတဲ့။
ဂရုဏာအျပည့္နဲ႔ ဒီအသံ
ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ဒီရုပ္သြင္
က်ဳပ္ႏွလံုးသားထဲ အၿမဲရွင္သန္ေနတဲ့
ဆရာႀကီးမႈိင္း
ကပ်ာကယာထၿပီး ေျခအစံုကို ကန္ေတာ့မိ
ဒီမိုကေရစီမရွိရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိႏိုင္ဘူးသား။
ပန္းတိုင္မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၾက
အရိုးသားဆံုး ေဆြးေႏြးၾကကြာတဲ့
ဆရာမႈိင္းရဲ့ အမွာစကား
ဆရာမႈိင္း သေကၤတၾကားမွာ အသက္၀င္ ေရြ႕လ်ား
ႏွင္းဆီတပြင့္ျဖစ္သြားတယ္။
တပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သံုးပြင့္
တပြင့္ၿပီး တပြင့္ဆင့္ဆင့္ၿပီး
ပြင့္လာလိုက္တာ ေဟာဒီ အာရုဏ္ဦးမွာ
က်ဳပ္အခန္းဟာ ႏွင္းဆီ လြင္ျပင္ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ
နံရံေတြ ၿပိဳလဲက်၊ သံတိုင္ညိဳေတြ က်ဳိးျပတ္ေပ်ာ့ေခြ
အရုပ္ဆိုးဆိုး အုတ္ရိုးျမင့္ႀကီးေတြေတာင္
တစစီ ေၾကမြျပဳတ္ထြက္
နက္နက္ခင္းေနျခည္ေအာက္မွာေတာ့
ျမင္ကြင္းအားလံုး ေတာက္ပ ရႊန္းလဲ့
ေအာင္စည္ရႊမ္းသံ လႊင့္လႊင့္ပ်ံ
မိုးယံသိမ့္သိမ့္သာေတာ့တယ္။
၀တ္ရြတ္သံ၊ ဘုရား၀တ္ျပဳသံေတြ ၾကားေနရတယ္
ဘုရားတန္ေဆာင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေတာ့ ရွိရဲ့၊ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခ်ဳိ႕လဲရွိ
ဆြံ႕အအ အလင္းတခ်ဳိ႕လဲ ရွိေနတဲ့ ဒီအခန္း
ၾကမ္းျပင္က ေအးစက္စက္ စြတ္စို
တခါးရြက္ကို သြပ္ျပားတခ်ပ္နဲ႔ ထပ္ကာထားတယ္။
တျခားအခန္းေတြကို စကားလွမ္းမေျပာနဲ႔ ၀င္တဲ့
ရမ္းကားတင္းမာလြန္းတဲ့ ေလသံေတြ
တခါးေသာ့ခတ္သံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ့
ဖိနပ္သံေတြ ေ၀းသြား၊
သြပ္ျပားေပါက္ ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္
သူတို႔လဲ က်ဳပ္ဖက္ကို ၾကည့္ေနၾက၊
ဒုကၡသည္အသစ္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ
ႀကိဳဆိုေနၾကတာ၊
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဂုဏ္ယူတာလဲပါ၊
ေႏြးေထြးျခင္းလဲပါ၊ ဒါ မဟာကာလ ငရဲရဲ့
ရင္ကြဲတိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့
အားလံုး ေကာင္းၾကရဲ့လား
ငွက္ဆိုးတေကာင္ရဲ့ ေမးသံနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္၊
က်ဳပ္ေဘးမွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး
အိုး ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းပါလား၊
စာအုပ္အေဟာင္းတအုပ္ကို လွမ္းေပး၊
က်ေနာ္ ေရးတဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေလတဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ့
သခင္သာခင္ရဲ့ လူဖမ္းႏႈန္း
အခုထိ ၾကမ္းတုန္းပါလားဗ်။
အားရပါးရ ဟားတိုက္ရယ္၊
ၿပီးေတာ့ ၿပန္တည္သြားတယ္
ၿမန္မာၿပည္သစ္ကို ဆက္ေဆာက္ပါ ရဲေဘာ္တဲ့၊
က်ဳပ္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲကိုင္ႏႈတ္ဆက္
အခန္းထဲကေန လွမ္းထြက္သြားတယ္၊
အိပ္မလို႔ လွဲေနတုန္း
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၀င္လာသူက ကိုဗဟိန္း
မဂၤလာပါ ရဲေဘာ္၊
က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔လဲပါတယ္၊
တကသ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ေဆာက္က်မလဲ
အာရွနဲ႔ ပစိဖိတ္တကၠသိုလ္၊
ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာ ဗဟို
သစ္ပုပ္ပင္အိုေဘးမွာ ေဆာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊
ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အျပင္းျပဆံုး ဆႏၵပါ၊
ရဲေဘာ္တို႔ရဲ့ ဒီဇင္ဘာ အားလံုးကိုလဲ
လံုး၀ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ၊
ၾကင္နာစြာ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္
တေယာျပားတလက္ကို တီးခတ္ရင္း
က်ဳပ္ကို ဒို႔ဗမာ သီခ်င္းတက္ေပးသြားတယ္။
ဘာသံေတြပါလိမ့္ ဒီဘက္ကို လာေနတာ
သခင္ ဖိုးလွႀကီး မဟုတ္လား၊
အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား ကိုရင္
က်ဳပ္၀င္ခဲ့မယ္ေနာ္တဲ့
ဆင္မလိုက္နဲ႔ သမိုင္းက လူေတြ
က်ဳပ္နဲ႔အတူ မနက္ျဖန္မနက္ ခ်ီကာဂိုကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့မွာ
ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားမိတ္ေဆြအတြက္
ကိုရင္ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္သ၀န္လႊာ က်ဳပ္ယူသြားခ်င္တယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အာဠာ၀ကႀကီးရယ္
ေရးမယ္ က်ေနာ္ေရးမယ္
တန္ဖိုးတံတား နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကို ေရးမယ္
သမိုင္းဘီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူး ဆိုတာ
႐ိုးျပတ္န႔ံေတြ က်ဳပ္အခန္းထဲ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာေလသလား
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
ခင္မ်ားအိပ္တဲ့အခန္းေႏြးေအာင္
က်ဳပ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေကာက္လႈိင္းသစ္ တထံုးယူခဲ့တယ္
အေသအခ်ာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဆရာစံ
ေဆးတံကို ခဲရင္း
ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအ ေမာင္ႀကီး
အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး
လက္သံကေတာ့ ေျပာင္ဆဲပဲေနာ္။
ေက်ာကုန္းေပၚက အေရစုတ္ေအာင္
နံပါတ္တုတ္နဲ႔ အရိုက္ခံရဆံုးလူဟာ
က်ဳပ္တို႔ပဲ ဆက္ျဖစ္ေနတာ
ဂလိုဘယ္ရြာမွာ ဘယ္လို စဥ္းစားၾကမလဲ
ခင္မ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ခ်င္သဗ်ာ၊
ပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းထုပ္ေျဖေကၽြးရင္း
မိုးလင္းလုထိ ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္
သား ႏိုးၿပီလားတဲ့။
ဂရုဏာအျပည့္နဲ႔ ဒီအသံ
ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ဒီရုပ္သြင္
က်ဳပ္ႏွလံုးသားထဲ အၿမဲရွင္သန္ေနတဲ့
ဆရာႀကီးမႈိင္း
ကပ်ာကယာထၿပီး ေျခအစံုကို ကန္ေတာ့မိ
ဒီမိုကေရစီမရွိရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိႏိုင္ဘူးသား။
ပန္းတိုင္မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၾက
အရိုးသားဆံုး ေဆြးေႏြးၾကကြာတဲ့
ဆရာမႈိင္းရဲ့ အမွာစကား
ဆရာမႈိင္း သေကၤတၾကားမွာ အသက္၀င္ ေရြ႕လ်ား
ႏွင္းဆီတပြင့္ျဖစ္သြားတယ္။
တပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သံုးပြင့္
တပြင့္ၿပီး တပြင့္ဆင့္ဆင့္ၿပီး
ပြင့္လာလိုက္တာ ေဟာဒီ အာရုဏ္ဦးမွာ
က်ဳပ္အခန္းဟာ ႏွင္းဆီ လြင္ျပင္ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ
နံရံေတြ ၿပိဳလဲက်၊ သံတိုင္ညိဳေတြ က်ဳိးျပတ္ေပ်ာ့ေခြ
အရုပ္ဆိုးဆိုး အုတ္ရိုးျမင့္ႀကီးေတြေတာင္
တစစီ ေၾကမြျပဳတ္ထြက္
နက္နက္ခင္းေနျခည္ေအာက္မွာေတာ့
ျမင္ကြင္းအားလံုး ေတာက္ပ ရႊန္းလဲ့
ေအာင္စည္ရႊမ္းသံ လႊင့္လႊင့္ပ်ံ
မိုးယံသိမ့္သိမ့္သာေတာ့တယ္။
ဒီကဗ်ာဟာ ဆရာဇြန္မႈိင္း ေထာင္ထဲမွာေနစဥ္ေရးခဲ့တာလို႔ ေျပာပါတယ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)