အခ်ိန္ကေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးျမန္မာျပည္ကို ကူးစက္ခ်ိန္ေပါ့။ သူ႔နာမည္က ခ်ဳိတကူး။ အသက္ကေတာ့ ၁၃ႏွစ္။ ကုလားလူမ်ဳိးေတြျမန္မာျပည္က ေျပးၾကေတာ့ သူတို႔မိသားစုလဲ သေဘၤာနဲ႔ေျပးဖို႔လုပ္ၾကတယ္။ ခ်ဳိတကူးနဲ႔ သားအဖသံုးေယာက္ ေစ်း၀ယ္ေနတုန္းမွာ အေမနဲ႔ညီမကိုတင္ထားတဲ့ ျမန္မာျပည္ကထြက္မယ့္ ေနာက္ဆံုးသေဘၤာဟာ ကမ္းကခြာသြားတယ္။ သားအဖ၃ေယာက္ အူလည္လည္နဲ႔ က်န္ခဲ့ၿပီး ရရစားစားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတယ္။ ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ေတာ့ ခ်ဳိတကူး အေဖနဲ႔အစ္ကို ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးၾကတယ္။ ၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၁၄ႏွစ္သား တစ္ေကာင္ၾကြက္ခ်ဳိတကူးေပါ့။

သူ႔က ဘယ္ေတာ့မွၾကာရွည္စိတ္မညစ္တတ္၊ အိမ္ေတြရဲ့ခိုင္းတာေတြကိုလည္း မၿငီးမျငဴလုပ္ေပးတတ္ေတာ့ ထမင္းတနပ္နဲ႔ အ၀တ္တထည္ သူ႔အတြက္မရွားဘူးေပါ့။ သူကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္သလိုေနတတ္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ထူးၿပီးသနားမေနေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မိဘမဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြက္ေလး ဆိုတာေလာက္ပဲ စကားအျဖစ္ေျပာၾကေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဦးသုခရိုက္တဲ့ ‘ဂုဏ္ရည္မတူ’ ဇာတ္ကားကို ခ်ဳိတကူးသြားၾကည့္မိတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲက ေမသစ္ကို သနားလို႔တဲ့ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔။ ျပန္ထြက္လာေတာ့လည္း ေမသစ္သနားစရာေကာင္းေၾကာင္း ေျပာမဆံုးႏိုင္။

ဒါကေတာ့ ခ်ဳိတကူးနဲ႔ဂုဏ္ရည္မတူ ဆိုတဲ့ ဆရာေအာင္သင္းရဲ့ ေဆာင္းပါးကို ေဖေဖျပန္ေျပာသေလာက္ မွတ္မိတာေလးပါ။ ဆရာကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္မွာ ရုပ္ရွင္ကိုလူေတြပို ခံစားတတ္ၾကတာ အႏုပညာရဲ့အစြမ္းလို႔ ေျပာခ်င္တာထင္ပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္သနားစရာျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀ကိုမျမင္ပဲ သူမ်ားကိုစုပ္တသတ္သတ္လုပ္ေနရင္ေတာ့ ေဖေဖက ခ်ဳိတကူးနဲ႔ဂုဏ္ရည္မတူေဟ့ လို႔ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေမေမ့ကိုစခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္ရင္လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အေမေတြသားကိုအရမ္းခ်စ္ျပလို႔ ေမေမကေ၀ဖန္ရင္ “ခင္ဗ်ားတို႔အေမ ခ်ဳိတကူးေလ ၾကည့္ၾကည့္” ဆိုၿပီးစတတ္ပါတယ္။

ဒီစကားေလးကိုအခုတေလာ ျပန္သတိရေနမိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ခ်ဳိတကူးခဏခဏျဖစ္ၿပီး သူမ်ားအပူကို လိုက္ပူေပးမိတဲ့သူေတြကို ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ထင္ပါရဲ့။

တရားေဆြးေႏြးတဲ့သူေတြကို ျမင္ရင္ပိုၿပီးသတိရမိတယ္။ တကယ္ေဆြးေႏြးတဲ့သူကနည္းၿပီး ႏိုင္ေအာင္ျငင္းခ်င္တဲ့သူ၊ ငါေျပာတာမွမွန္တာဆိုတဲ့ သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ဘ၀က ခ်ဳိတကူးထက္ဆိုးပါလားလို႔။ သူတပါးကိုအယူမမွားေအာင္ ကိုယ္တိုင္ေဒါသေတြအျဖစ္ခံၿပီး ျငင္းခုန္ေပးေနၾကရွာတယ္ေလ။

အမွန္ေတာ့ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာခ်င္တဲ့ဆႏၵမရွိပါဘူး။ ရုတ္တရက္စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့အေတြးေလး ေရးခ်မိတာပါ။ သူတို႔ကိုေျပာမိလို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာ ခ်ဳိတကူးျဖစ္ေနၿပီလား။ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ဦးမွထင္ပါရဲ့။

0 ခ်က္ခုန္သြားတဲ့ ရင္ခုန္သံ:

Newer Post Older Post Home