အခုတေလာစာေရးခ်င္စိတ္လည္းမရွိတာနဲ႔ အိမ္မွာရွိတဲ့စာအုပ္ေတြ လွိမ့္ဖတ္ေနမိတယ္။ သေဘာက်တဲ့ စာေတြကို Print Out ထုတ္ထား ဖိုင္တြဲထဲက ကဗ်ာဆရာဇြန္မႈိင္းရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို DVBမွာ ဦးေနေဇာ္ႏိုင္ ရြတ္ျပသြားတာကို အရမ္းသေဘာက်လြန္းလို႔ သိမ္းထားတာေလး ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ကဗ်ာေလးကို သိတာေတာ့ ၂၀၀၃ ေလာက္ကပါ။ အဲဒီကတည္းက သိေပမယ့္ အသံေနအသံထားနဲ႔ ရြတ္ျပသြားတာကို နားေထာင္ရေတာ့ မွင္သက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဘာကိုလြမ္းမိမွန္းလဲ မသိ။ အားလံုးကိုခံစားေစခ်င္လို႔ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ဆရာဇြန္မႈိင္း စိတ္မဆိုးေလာက္ဖူးလို႔ ထင္ပါရဲ့။
ႏွင္းဆီလြင္ျပင္
၀တ္ရြတ္သံ၊ ဘုရား၀တ္ျပဳသံေတြ ၾကားေနရတယ္
ဘုရားတန္ေဆာင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေတာ့ ရွိရဲ့၊ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခ်ဳိ႕လဲရွိ
ဆြံ႕အအ အလင္းတခ်ဳိ႕လဲ ရွိေနတဲ့ ဒီအခန္း
ၾကမ္းျပင္က ေအးစက္စက္ စြတ္စို
တခါးရြက္ကို သြပ္ျပားတခ်ပ္နဲ႔ ထပ္ကာထားတယ္။
တျခားအခန္းေတြကို စကားလွမ္းမေျပာနဲ႔ ၀င္တဲ့
ရမ္းကားတင္းမာလြန္းတဲ့ ေလသံေတြ
တခါးေသာ့ခတ္သံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ့
ဖိနပ္သံေတြ ေ၀းသြား၊
သြပ္ျပားေပါက္ ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္
သူတို႔လဲ က်ဳပ္ဖက္ကို ၾကည့္ေနၾက၊
ဒုကၡသည္အသစ္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ
ႀကိဳဆိုေနၾကတာ၊
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဂုဏ္ယူတာလဲပါ၊
ေႏြးေထြးျခင္းလဲပါ၊ ဒါ မဟာကာလ ငရဲရဲ့
ရင္ကြဲတိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့
အားလံုး ေကာင္းၾကရဲ့လား
ငွက္ဆိုးတေကာင္ရဲ့ ေမးသံနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္၊
က်ဳပ္ေဘးမွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး
အိုး ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းပါလား၊
စာအုပ္အေဟာင္းတအုပ္ကို လွမ္းေပး၊
က်ေနာ္ ေရးတဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေလတဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ့
သခင္သာခင္ရဲ့ လူဖမ္းႏႈန္း
အခုထိ ၾကမ္းတုန္းပါလားဗ်။
အားရပါးရ ဟားတိုက္ရယ္၊
ၿပီးေတာ့ ၿပန္တည္သြားတယ္
ၿမန္မာၿပည္သစ္ကို ဆက္ေဆာက္ပါ ရဲေဘာ္တဲ့၊
က်ဳပ္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲကိုင္ႏႈတ္ဆက္
အခန္းထဲကေန လွမ္းထြက္သြားတယ္၊
အိပ္မလို႔ လွဲေနတုန္း
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၀င္လာသူက ကိုဗဟိန္း
မဂၤလာပါ ရဲေဘာ္၊
က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔လဲပါတယ္၊
တကသ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ေဆာက္က်မလဲ
အာရွနဲ႔ ပစိဖိတ္တကၠသိုလ္၊
ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာ ဗဟို
သစ္ပုပ္ပင္အိုေဘးမွာ ေဆာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊
ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အျပင္းျပဆံုး ဆႏၵပါ၊
ရဲေဘာ္တို႔ရဲ့ ဒီဇင္ဘာ အားလံုးကိုလဲ
လံုး၀ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ၊
ၾကင္နာစြာ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္
တေယာျပားတလက္ကို တီးခတ္ရင္း
က်ဳပ္ကို ဒို႔ဗမာ သီခ်င္းတက္ေပးသြားတယ္။
ဘာသံေတြပါလိမ့္ ဒီဘက္ကို လာေနတာ
သခင္ ဖိုးလွႀကီး မဟုတ္လား၊
အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား ကိုရင္
က်ဳပ္၀င္ခဲ့မယ္ေနာ္တဲ့
ဆင္မလိုက္နဲ႔ သမိုင္းက လူေတြ
က်ဳပ္နဲ႔အတူ မနက္ျဖန္မနက္ ခ်ီကာဂိုကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့မွာ
ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားမိတ္ေဆြအတြက္
ကိုရင္ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္သ၀န္လႊာ က်ဳပ္ယူသြားခ်င္တယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အာဠာ၀ကႀကီးရယ္
ေရးမယ္ က်ေနာ္ေရးမယ္
တန္ဖိုးတံတား နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကို ေရးမယ္
သမိုင္းဘီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူး ဆိုတာ
႐ိုးျပတ္န႔ံေတြ က်ဳပ္အခန္းထဲ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာေလသလား
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
ခင္မ်ားအိပ္တဲ့အခန္းေႏြးေအာင္
က်ဳပ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေကာက္လႈိင္းသစ္ တထံုးယူခဲ့တယ္
အေသအခ်ာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဆရာစံ
ေဆးတံကို ခဲရင္း
ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအ ေမာင္ႀကီး
အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး
လက္သံကေတာ့ ေျပာင္ဆဲပဲေနာ္။
ေက်ာကုန္းေပၚက အေရစုတ္ေအာင္
နံပါတ္တုတ္နဲ႔ အရိုက္ခံရဆံုးလူဟာ
က်ဳပ္တို႔ပဲ ဆက္ျဖစ္ေနတာ
ဂလိုဘယ္ရြာမွာ ဘယ္လို စဥ္းစားၾကမလဲ
ခင္မ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ခ်င္သဗ်ာ၊
ပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းထုပ္ေျဖေကၽြးရင္း
မိုးလင္းလုထိ ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္
သား ႏိုးၿပီလားတဲ့။
ဂရုဏာအျပည့္နဲ႔ ဒီအသံ
ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ဒီရုပ္သြင္
က်ဳပ္ႏွလံုးသားထဲ အၿမဲရွင္သန္ေနတဲ့
ဆရာႀကီးမႈိင္း
ကပ်ာကယာထၿပီး ေျခအစံုကို ကန္ေတာ့မိ
ဒီမိုကေရစီမရွိရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိႏိုင္ဘူးသား။
ပန္းတိုင္မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၾက
အရိုးသားဆံုး ေဆြးေႏြးၾကကြာတဲ့
ဆရာမႈိင္းရဲ့ အမွာစကား
ဆရာမႈိင္း သေကၤတၾကားမွာ အသက္၀င္ ေရြ႕လ်ား
ႏွင္းဆီတပြင့္ျဖစ္သြားတယ္။
တပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သံုးပြင့္
တပြင့္ၿပီး တပြင့္ဆင့္ဆင့္ၿပီး
ပြင့္လာလိုက္တာ ေဟာဒီ အာရုဏ္ဦးမွာ
က်ဳပ္အခန္းဟာ ႏွင္းဆီ လြင္ျပင္ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ
နံရံေတြ ၿပိဳလဲက်၊ သံတိုင္ညိဳေတြ က်ဳိးျပတ္ေပ်ာ့ေခြ
အရုပ္ဆိုးဆိုး အုတ္ရိုးျမင့္ႀကီးေတြေတာင္
တစစီ ေၾကမြျပဳတ္ထြက္
နက္နက္ခင္းေနျခည္ေအာက္မွာေတာ့
ျမင္ကြင္းအားလံုး ေတာက္ပ ရႊန္းလဲ့
ေအာင္စည္ရႊမ္းသံ လႊင့္လႊင့္ပ်ံ
မိုးယံသိမ့္သိမ့္သာေတာ့တယ္။
၀တ္ရြတ္သံ၊ ဘုရား၀တ္ျပဳသံေတြ ၾကားေနရတယ္
ဘုရားတန္ေဆာင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္
ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ေတာ့ ရွိရဲ့၊ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခ်ဳိ႕လဲရွိ
ဆြံ႕အအ အလင္းတခ်ဳိ႕လဲ ရွိေနတဲ့ ဒီအခန္း
ၾကမ္းျပင္က ေအးစက္စက္ စြတ္စို
တခါးရြက္ကို သြပ္ျပားတခ်ပ္နဲ႔ ထပ္ကာထားတယ္။
တျခားအခန္းေတြကို စကားလွမ္းမေျပာနဲ႔ ၀င္တဲ့
ရမ္းကားတင္းမာလြန္းတဲ့ ေလသံေတြ
တခါးေသာ့ခတ္သံ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေလွ်ာက္ထြက္သြားတဲ့
ဖိနပ္သံေတြ ေ၀းသြား၊
သြပ္ျပားေပါက္ ၾကားက ေခ်ာင္းၾကည့္
သူတို႔လဲ က်ဳပ္ဖက္ကို ၾကည့္ေနၾက၊
ဒုကၡသည္အသစ္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ
ႀကိဳဆိုေနၾကတာ၊
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ဂုဏ္ယူတာလဲပါ၊
ေႏြးေထြးျခင္းလဲပါ၊ ဒါ မဟာကာလ ငရဲရဲ့
ရင္ကြဲတိုက္ပါ မိတ္ေဆြ။
ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့
အားလံုး ေကာင္းၾကရဲ့လား
ငွက္ဆိုးတေကာင္ရဲ့ ေမးသံနဲ႔ လန္႔ႏိုးလာတယ္၊
က်ဳပ္ေဘးမွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး
အိုး ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္းပါလား၊
စာအုပ္အေဟာင္းတအုပ္ကို လွမ္းေပး၊
က်ေနာ္ ေရးတဲ့ အနွစ္နွစ္ဆယ္ေလတဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ့
သခင္သာခင္ရဲ့ လူဖမ္းႏႈန္း
အခုထိ ၾကမ္းတုန္းပါလားဗ်။
အားရပါးရ ဟားတိုက္ရယ္၊
ၿပီးေတာ့ ၿပန္တည္သြားတယ္
ၿမန္မာၿပည္သစ္ကို ဆက္ေဆာက္ပါ ရဲေဘာ္တဲ့၊
က်ဳပ္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲကိုင္ႏႈတ္ဆက္
အခန္းထဲကေန လွမ္းထြက္သြားတယ္၊
အိပ္မလို႔ လွဲေနတုန္း
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး၀င္လာသူက ကိုဗဟိန္း
မဂၤလာပါ ရဲေဘာ္၊
က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္တို႔လဲပါတယ္၊
တကသ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ ျပန္ေဆာက္က်မလဲ
အာရွနဲ႔ ပစိဖိတ္တကၠသိုလ္၊
ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာ ဗဟို
သစ္ပုပ္ပင္အိုေဘးမွာ ေဆာက္ခ်င္တယ္ဗ်ာ၊
ဒါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အျပင္းျပဆံုး ဆႏၵပါ၊
ရဲေဘာ္တို႔ရဲ့ ဒီဇင္ဘာ အားလံုးကိုလဲ
လံုး၀ ဂုဏ္ယူပါတယ္ဗ်ာ၊
ၾကင္နာစြာ ေပြ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္
တေယာျပားတလက္ကို တီးခတ္ရင္း
က်ဳပ္ကို ဒို႔ဗမာ သီခ်င္းတက္ေပးသြားတယ္။
ဘာသံေတြပါလိမ့္ ဒီဘက္ကို လာေနတာ
သခင္ ဖိုးလွႀကီး မဟုတ္လား၊
အိပ္ေပ်ာ္ရဲ့လား ကိုရင္
က်ဳပ္၀င္ခဲ့မယ္ေနာ္တဲ့
ဆင္မလိုက္နဲ႔ သမိုင္းက လူေတြ
က်ဳပ္နဲ႔အတူ မနက္ျဖန္မနက္ ခ်ီကာဂိုကို ခ်ီတက္ၾကေတာ့မွာ
ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားမိတ္ေဆြအတြက္
ကိုရင္ရဲ့ ႏႈတ္ဆက္သ၀န္လႊာ က်ဳပ္ယူသြားခ်င္တယ္ဗ်ာ။
ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ အာဠာ၀ကႀကီးရယ္
ေရးမယ္ က်ေနာ္ေရးမယ္
တန္ဖိုးတံတား နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္းကို ေရးမယ္
သမိုင္းဘီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘူး ဆိုတာ
႐ိုးျပတ္န႔ံေတြ က်ဳပ္အခန္းထဲ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာေလသလား
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ။
ခင္မ်ားအိပ္တဲ့အခန္းေႏြးေအာင္
က်ဳပ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေကာက္လႈိင္းသစ္ တထံုးယူခဲ့တယ္
အေသအခ်ာလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဆရာစံ
ေဆးတံကို ခဲရင္း
ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအ ေမာင္ႀကီး
အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး
လက္သံကေတာ့ ေျပာင္ဆဲပဲေနာ္။
ေက်ာကုန္းေပၚက အေရစုတ္ေအာင္
နံပါတ္တုတ္နဲ႔ အရိုက္ခံရဆံုးလူဟာ
က်ဳပ္တို႔ပဲ ဆက္ျဖစ္ေနတာ
ဂလိုဘယ္ရြာမွာ ဘယ္လို စဥ္းစားၾကမလဲ
ခင္မ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ခ်င္သဗ်ာ၊
ပါလာတဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းထုပ္ေျဖေကၽြးရင္း
မိုးလင္းလုထိ ထိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္
သား ႏိုးၿပီလားတဲ့။
ဂရုဏာအျပည့္နဲ႔ ဒီအသံ
ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ ဒီရုပ္သြင္
က်ဳပ္ႏွလံုးသားထဲ အၿမဲရွင္သန္ေနတဲ့
ဆရာႀကီးမႈိင္း
ကပ်ာကယာထၿပီး ေျခအစံုကို ကန္ေတာ့မိ
ဒီမိုကေရစီမရွိရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရွိႏိုင္ဘူးသား။
ပန္းတိုင္မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၾက
အရိုးသားဆံုး ေဆြးေႏြးၾကကြာတဲ့
ဆရာမႈိင္းရဲ့ အမွာစကား
ဆရာမႈိင္း သေကၤတၾကားမွာ အသက္၀င္ ေရြ႕လ်ား
ႏွင္းဆီတပြင့္ျဖစ္သြားတယ္။
တပြင့္၊ ႏွစ္ပြင့္၊ သံုးပြင့္
တပြင့္ၿပီး တပြင့္ဆင့္ဆင့္ၿပီး
ပြင့္လာလိုက္တာ ေဟာဒီ အာရုဏ္ဦးမွာ
က်ဳပ္အခန္းဟာ ႏွင္းဆီ လြင္ျပင္ျဖစ္သြားတယ္။
ခဏအၾကာမွာေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပဲ
နံရံေတြ ၿပိဳလဲက်၊ သံတိုင္ညိဳေတြ က်ဳိးျပတ္ေပ်ာ့ေခြ
အရုပ္ဆိုးဆိုး အုတ္ရိုးျမင့္ႀကီးေတြေတာင္
တစစီ ေၾကမြျပဳတ္ထြက္
နက္နက္ခင္းေနျခည္ေအာက္မွာေတာ့
ျမင္ကြင္းအားလံုး ေတာက္ပ ရႊန္းလဲ့
ေအာင္စည္ရႊမ္းသံ လႊင့္လႊင့္ပ်ံ
မိုးယံသိမ့္သိမ့္သာေတာ့တယ္။
ဒီကဗ်ာဟာ ဆရာဇြန္မႈိင္း ေထာင္ထဲမွာေနစဥ္ေရးခဲ့တာလို႔ ေျပာပါတယ္။
အကန္႔ေလးေတြ ကဗ်ာ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Thiha Kyaw Zaw said...
I like that poem so much too.
July 11, 2007 at 7:02 PM