ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းသူတစ္ေယာက္

ေဒြးကိုအျပင္မွာ မွတ္မွတ္ရရတခါပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္။ သိပ္ေတာ့မၾကာေသးပါဘူး။ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္မွာ ေရလႊာေလွ်ာဆိုတာ စဖြင့္ၿပီးၿပီးျခင္းေလာက္ကေပါ့။ သံုး၊ ေလးတန္း ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာ့စ္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားတာပါ။ ေမာ့စ္ကေရေလွ်ာေပၚမွာ ေၾကာက္ၿပီးေအာ္ေနတဲ့အခန္း ရိုက္ေနတာထင္ပါရဲ့။ လူေတြက၀ိုင္းအံုေနတာပဲ။ ေဒြးက ေရေလွ်ာေနာက္ဖက္ ေခ်ာင္ေလးထဲမွာ သားေရေက်ာပိုးအိတ္ အနက္ကေလးလြယ္လို႔ပါ။ ဘယ္သူမွသူ႔ကို မမွတ္မိသလို ဂရုလည္းမစိုက္ၾကပါဘူး။ သူကအဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔တြဲၿပီး ဗီဒီယိုစရိုက္ကာစေပါ့။ ေဖေဖက စၿပီးသတိထားမိတာပါ။ နာမည္ကဆန္းေတာ့ မွတ္မိတယ္ေလ။ သြားၿပီးမိတ္ဆက္တာေတြ စကားေျပာတာေတြမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္ရမွန္းလည္းမသိပါဘူး။ ေဒြးဆိုတာ သိတယ္ဆိုရံုေလာက္ ရစ္သီရစ္သီသြားၾကည့္ ရီျပၿပီး ေရျပန္ကူးေနလိုက္တာ။ အဲဒီတခါပဲ အျပင္မွာျမင္ဖူးပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းနာမည္ႀကီးလာ၊ အကယ္ဒမီေတြဘာေတြရတဲ့အထိ ေဖေဖကသတိရရင္ ျပန္ေျပာတုန္းပါပဲ။ ငါတို႔ေတြ႔တုန္းက ဘယ္သူမွေတာင္မသိဘူးေနာ္တဲ့။ အခုေတာ့ နာမည္ႀကီးၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေၾကြရတယ္။ တကယ္လို႔သိလိုက္ရေတာ့ ခဏေၾကာင္ၿပီးမွင္သက္သြားတယ္။ အခုထိေတာင္ မယံုႏိုင္ေသးသလိုပဲ။ ေသျခင္းတရားက ေတာ္ေတာ္ကို အစိုးမရတာပါလားလို႔။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မွီတဲ့။

အခုခ်ိန္ေသခဲ့ရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေခ်းထားတဲ့အေၾကြးေတြက လြဲရင္ ေနာက္ဆံတင္းစရာေတာ့ မရွိေသးသလိုပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေသခ်င္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးလို ျပန္ခ်င္ရက္နဲ႔ မေရာက္လိုက္တဲ့ဘ၀မ်ဳိး... ျပန္သတိရမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းရျပန္ဘူး။ တေန႔ေန႔မွာ လူကိုယ္တိုင္သြားေတြ႔မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အဲဒီတေန႔ေန႔ကို ေသျခင္းတရားကမေစာင့္ခဲ့ဘူး။