အၿငိမ့္

အိမ္မွာ ညီမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းပြဲအတြက္ အၿငိမ့္ကေပးဖို႔ အကက်င့္ေနတယ္။ သူကေနတာကိုၾကည့္ရင္း အၿငိမ့္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိတယ္။ အခုေခတ္မွာ အၿငိမ့္ဆိုတာနဲ႔ လူရႊင္ေတာ္ ဘယ္သူေတြလဲလို႔ အရင္ေမးၾကတယ္။ မင္းသမီးကို စိတ္မ၀င္စားၾကေတာ့ဘူး။ မင္းသမီးကတဲ့ အခန္းကိုလည္း ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဘာလို႔ပါလိမ့္။ အခုမင္းသမီးနဲ႔ အရင္မင္းသမီးေတြ ဘာကြာလို႔ပါလိမ့္။

မင္းသမီးအကဆိုတာလည္း ကၾကည့္မွ ေတာ္ေတာ္ခက္မွန္းသိရတာပါ။ သူတို႔ ကေနၾကတာေတာ့ ေပါ့ေပါ့ေလးနဲ႔ ၾကြၾကြရြရြ လွေနတာပဲ။ တကယ္ကဖို႔သင္ရေတာ့မွ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ရေတာ့တာပဲ။ ဒီေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းသင္ထားရတဲ့ အကကို ၾကည့္တဲ့သူေတြက ေက်ာ္ၾကည့္တယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။ အၿငိမ့္မွာ လူရႊင္ေတာ္ေတြသာ အေရးပါတဲ့အရာတစ္ခု ျဖစ္လာေနပါတယ္။

အရင္ကေရာ ဒီလိုပဲလား။ အၿငိမ့္မင္းသမီးႀကီးေတြ ဘယ္ေလာက္ေက်ာ္ၾကားခဲ့လဲ၊ သူတို႔သီခ်င္းေတြ အကေတြ အခုထိရွိေနေသးတာကို ၾကည့္ရင္သိသာပါတယ္။
ေလဘာတီမျမရင္၊ ျမေျခက်င္းမေငြၿမိဳင္၊ ယူနီဗာစတီ ျမသန္းၾကည္၊ ဆီးမီးခြက္မေငြလိႈင္ အမ်ားႀကီးပါ။
သူတို႔ကို မမွီလိုက္ေပမယ့္ ယိုးဒယားျပန္အမာစိန္၊ ဆိုဗီယက္ျပန္ႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္းတို႔ရဲ့ အၿငိမ့္ေတြကို ငယ္ငယ္က ၾကည့္ရဖူးပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေအးေအးျမင့္၊ သီတာ၀င္း။

အားလံုးထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့တာက ႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္းအၿငိမ့္ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားက လႊင့္တာပါ။ အဲဒီအၿငိမ့္ေလးမွာ သူကတာကို အစအဆံုးၾကည့္မိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ဘာကမ်ား ဒီေလာက္စြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့လဲလို႔ ျပန္ေတြးမိေတာ့...
ႏြဲ႔ႏြဲ႔စန္းက အကေလးကို အပိုင္းေလးေတြခြဲၿပီးေတာ့ ကျပပါတယ္။
ပထမဆံုးမွာ မ်က္ႏွာကို အသားေပးတဲ့ အက...
ေနာက္ေတာ့ ပုခံုး...
ေနာက္ လက္... ၊ ခါး... ၊ ေျခေထာက္...
အဲလိုခြဲခြဲၿပီးေတာ့ ကသြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၾကည့္တဲ့လူကလည္း ဘာမ်ားကြာသလဲ။ ဘာမ်ားထူးျခားသလဲနဲ႔ စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။ အဲဒါကိုက မင္းသမီးေတြရဲ့ ပညာနဲ႔တူတယ္။ အခုမင္းသမီးေတြမွာေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ခါေတာ့ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

႐ႈမ၀အၿငိမ့္ဆိုၿပီး နာမည္စႀကီးတဲ့ နံပါတ္ ၁ မွာထင္ပါတယ္။ မင္းသမီးက ယူနီဗာစတီေရႊႏွင္းဆီရဲ့ မႈန္ေရႊရည္ မိုင္ဒါလင္ဆြိတီ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို အသက္အရြယ္ (၃)မ်ဳိးမွာ ကပံုသံုးမ်ဳိးဆိုၿပီး ကျပသြားပါတယ္။
ပထမဆံုး မင္းသမီးျဖစ္ကာစ ငယ္ရြယ္ျဖတ္လတ္တဲ့ အရြယ္ရဲ့ သြက္သြက္လက္လက္ အက...
ဒုတိယ နာမည္ႀကီးၿပီး တည္ၿငိမ္လာတဲ့ အရြယ္ရဲ့ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးနဲ႔ လွလွေလးအက...
ေနာက္ဆံုး အသက္ႀကီးလာၿပီး သိပ္မကႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရြယ္ရဲ့ ေခါင္းေလးခါခါနဲ႔ သီခ်င္းကိုပါ အသံကိုတုန္ၿပီး ဆိုျပသြားတဲ့အက...
အခုထက္ထိ အဲဒီအကကို မေမ့ပါဘူး။

အဲလိုမင္းသမီးမ်ဳိးေတြ ရွိရင္ေတာ့ အၿငိမ့္ေတြမွာ အကေတြကို ေက်ာ္မၾကည့္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အၿငိမ့္ဆိုတဲ့ သဘင္ပညာကိုေတာ့ မပေပ်ာက္ေစခ်င္တာ အမွန္ပါ။ မင္းသမီးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ကႏိုင္ ဆိုႏိုင္ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းလိမ့္မလဲေနာ္။

P.S. ခ်ဳိကိုဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အေတြးနဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြပါ။ ပညာရွင္ ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္လို႔ ရယ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔။ အၿငိမ့္မင္းသမီးေတြ ကတာကို မၾကည့္ခ်င္ၾကတာဘာလို႔ပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိၿပီး ေရးလိုက္တာပါ။ လိုတာရွိရင္ ေျပာႏိုင္ ဆူႏိုင္ပါတယ္။

6 ခ်က္ခုန္သြားတဲ့ ရင္ခုန္သံ:

ညီမေလး ေျပာမွ အၿငိမ္႔ေတာင္ ၾကည့္ခ်င္လာၿပီ...

June 5, 2007 at 12:53 PM  

တခ်ိဳ႔မင္းသမီးေလးေတြေတာ့ အက ေကာင္းၾကပါတယ္ကြ။ အခု အပိတ္ခံထားရတဲ့ သီးေလးသီးရဲ့ ေဆးေရာင္စုံ အၿငိမ့္က မင္းသမီးေလးေတြလဲ ကတာ ေကာင္းၾကသား။ လူရႊင္ေတာ္ကို အရင္ေမးၾကတာကေတာ့ ဟာသေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ရယ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္က ပုိသြားတာေနမွာပါ…။

June 6, 2007 at 8:48 AM  

အဲဒီအၿငိမ့္ေလ.. ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ မိုးမခက မွာလိုက္တာ လိပ္စာမွားေပးမိလားမသိဘူး။ အခုထိေရာက္မလာဘူး။ ၆လ ေက်ာ္ေနၿပီ။ :( အားလံုးေပါင္း S$၃၂ ဖိုးေတာင္... ဟင့္

June 7, 2007 at 1:21 AM  

ညီမေလးေရ...မိုးမခအေၾကာင္း အန္တီၿငိမ္းကို ေမးၾကည့္...ကူညီနိုင္မယ္ထင္တယ္...

June 9, 2007 at 10:10 AM  

Please contact to maungyit@gmail.com who is a laeder of Moe ma ka team.Thanks for ur Interest in white rainbow &4 fruits anyient.

June 26, 2007 at 5:22 AM  

I got the DVD from MoeMaKa... in case my comment defame moemaka online shopping anyhow, I am sorry for writing without thinking properly

June 16, 2009 at 10:14 PM  

Newer Post Older Post Home