ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းသူတစ္ေယာက္

လာမယ့္ ၁၇ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ဟာ အေဖမ်ားေန႔တဲ့။

ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကေလးေတြဟာ ငယ္စဥ္မွာ ေယာက္်ားေလးေတြက မိခင္ကိုခင္တြယ္ၿပီး မိန္းခေလးေတြက ဖခင္ကိုပိုခင္တြယ္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သေဘာအရျဖစ္ၿပီး အသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္မသိသာ ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အကယ္၍ပံုမွန္မျဖစ္ေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းလြဲေနၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။

အိမ္မွာဆိုရင္ ေမာင္ေလးနဲ႔ ေမေမနဲ႔က အၿမဲတမ္း တက်က္က်က္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သားမွသူ႔သားပါ။ တခါတေလ မနာလိုေတာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ ေဖေဖကလည္း သမီးေတြမွ သမီးေတြပါ။ သူနဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာတူတဲ့ ခ်ဳိကို႔ကို အသည္းဆံုးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အေဖမ်ားေန႔အႀကိဳ ေဖေဖ့အေၾကာင္း နည္းနည္းေလးေရးရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိလို႔ပါ။

ေဖေဖဟာ ေမာင္ႏွမေတြထဲ အႀကီးဆံုး၊ အလိုလိုက္ခံရဆံုး၊ အဆိုးဆံုးပါ။ အိမ္ကိုလည္း သိပ္ခင္တြယ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေမေမနဲ႔ ယူၿပီးလို႔ ခ်ဳိကို႕ကိုေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖေလာက္ အိမ္ကိုခင္တဲ့လူ မရွိေတာ့ဘူးထင္ရေအာင္ပါပဲ။ ေမေမနဲ႔ ေဖေဖဟာ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ အတူမေနႏိုင္ပါဘူး။ ေမေမက တာ၀န္က်တဲ့ေနရာမွာ ကေလးေတြကို အဖိုးအဖြားေတြ အကူအညီနဲ႔ ေခၚထားၿပီး ေဖေဖကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သလိုေနရပါတယ္။ ေဖေဖဟာအလုပ္အားလို႔ ခြင့္ရတာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာၿပီး သားသမီးေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနေတာ့တာပါ။ သားသမီးေတြအကုန္လံုးကို ကုိယ္တိုင္ေရးခ်ဳိးေပးပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီးရင္ ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ တန္းစီအိပ္ၾကၿပီး ပံုေျပာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပံုျပင္ေတြက သရဲအေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သရဲဆိုတာ တစ္ကယ္မရွိဘူး ဆိုတာကို ပံုေလးေတြနဲ႔ေျပာတာပါ။ ပံုထဲက ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ ေမာင္ေလးေပါ့။

တခါတေလ ေနာက္ ခ်င္တဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ ပံုအရွည္ႀကီး ေျပာရမလား၊ တိုတိုေလး ေျပာရမလားလို႔ ေမးတတ္ပါတယ္။ အရွည္ႀကီးေျပာဆိုရင္ေတာ့ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကိုရွည္လေမ်ာႀကီး ဆိုတာရွိသတဲ့။ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရွည္လဲေမးရင္ သူက ဆန္႔ထုတ္လိုက္တာ ရွည္ရွည္လာသတဲ့။ ဒါအကုန္ပဲလားဆိုရင္ ဆန္႔ထုတ္လိုက္၊ ဒါအကုန္ပဲလားဆို ဆန္႔ထုတ္လိုက္… ေဖေဖပံုျပင္က ဒါပါပဲ။ ဆန္႔ေနတာ မၿပီးေတာ့ပါဘူး။ ခ်ဳိကိုတို႔လည္း ဘယ္ရမလဲ ဒါဆိုတိုတဲ့ပံုေျပာဆိုေတာ့ အဲဒီကိုရွည္လေမ်ာႀကီးက ဆန္႕ေနတာကေန ျပန္က်ဴံ႕လိုက္တာ တိုတို တိုတိုလာေရာ ဆိုၿပီး ဆက္ျပန္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေဖေဖ့ပံုျပင္ေတြပါ။

ေဖေဖဟာ ခ်ဳိကိုတို႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ဴရွင္တို႕ဘာတို႔လည္း မယူခိုင္းပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ဴရွင္ယူၾကမယ္၊ အတူတူယူမလားလို႔ေမးရင္ ေဖေဖက သမီးႀကီးက က်ဴရွင္ယူစရာလိုလား၊ လိုရင္ယူ၊ အမွတ္ေကာင္းဖို႔လား၊ စာမလိုက္ႏိုင္လို႔လား၊ စာလိုက္ႏိုင္တယ္၊ သင္တာေတြနားလည္တယ္ဆို ဘာလို႔ယူေနမလဲ၊ က်ဴရွင္ယူမွ အမွတ္ေကာင္းမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ယူမေနနဲ႔ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္သိရင္ ၿပီးေရာ သူမ်ားအထင္ႀကီးစရာမလိုဘူးတဲ့။ အဲဒီကတည္းက က်ဴရွင္ဆိုတာ မယူခဲ့တာ ဆယ္တန္းမွပဲ ၀ိုင္းက်ဴရွင္တက္ခဲ့တာပါ။ အဲေလာက္ေျပာခဲ့တဲ့ ေဖေဖလည္း အခုေတာ့ မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေလးေက်ာင္းက ဆရာမက က်ဴရွင္တက္ရမယ္လို႔ Vito နဲ႔ ေျပာလာေတာ့ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ေတာင္ က်ဴရွင္တက္ေနရတယ္ သမီးႀကီးရဲ့လို႔ ေျပာလာပါတယ္။

ေဖေဖဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အေဖေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေခတ္မွီပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေပၚကာစမွာ သားသမီးေတြကို အေျခခံေတာ့ သိေအာင္ဆိုၿပီး သင္တန္းအပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္ုးက သင္တန္းေတြဘာေတြ ေခတ္မစား ေသးပါဘူး။ ခ်ဳိကို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေစာဆံုးကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထိေတြ႔ဖူးတာ ခ်ဳိကိုပါလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အင္တာနက္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိၾကေသးတာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာရိုက္တယ္၊ စာရင္းဇယားေတြသိမ္းတယ္၊ ပံုဆြဲတယ္၊ ဒီဇိုင္းဆြဲတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ေခတ္မွီတဲ့ေဖေဖဟာ ခ်ဳိကို႕ကို ဆယ္တန္း ၿပီးၿပီးျခငး္မွာပဲ စကၤာပူပိုလီတက္ဖို႔ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ေတာ္ေတာ္ေျပာၾကပါတယ္။ ကေလးကငယ္ေသးတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံကို တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ညာျဖစ္မယ္ေပါ့။ ေဖေဖက ခ်ဳိကို႔ကိုေမးပါတယ္။ သမီးႀကီးသြားခ်င္လားတဲ့။ ေဖေဖတို႕ ေက်ာင္းၿပီးကာစက အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ ရွားေသးတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္ထဲ၀င္လိုက္ရင္ လူေတြကအထင္ႀကီးၾကတယ္။ အလုပ္ကကားေလးနဲ႔ ဟိုသြားလိုက္ဒီသြားလိုက္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြယ္အိပ္ေလးလြယ္ၿပီး passport ရံုးကို၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ေတာင္ ေဖေဖကကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေသးတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ သူတို႔ဘာျဖစ္ေနလဲ။ ေဖေဖတို႔ဘာျဖစ္ေနလဲတဲ့။ ခ်မ္းသာတယ္၊ မခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ ကံတရား။ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ သူတို႔မွာ ဘ၀အတြက္ အာမခံခ်က္ေတြရွိတယ္။ ေဖေဖတို႔မွာမရွိဘူးတဲ့။ သင္ခဲ့တဲ့ပညာေတြကို အေရးေပးမခံရဘူးတဲ့။ သမီးႀကီးကို ခ်မ္းသာေအာင္ လႊတ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ တတ္သင့္တဲ့ပညာကို သင္ေပးတဲ့ေနရာကို လႊတ္တာတဲ့။ သမီးႀကီးသြားမလားတဲ့။ သြားရင္ေတာ့ ဟိုမွာပင္ပန္းမယ္၊ ဒီကသူငယ္ခ်င္းေတြလို အျပင္သြားျပန္လာ လက္ေဆး၊ ထမင္းစားလုပ္သလို သမီးမေနရဘူး၊ အခ်ိန္တန္ မိဘကိုမုန္႕ဖိုးလက္ျဖန္႔ေတာင္း သမီးလုပ္လို႔မရဘူး၊ ဟိုကလူေတြလိုပဲ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္၊ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးကိုယ္ရွာ၊ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ယူရမယ္တဲ့။ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပိုလီဒီေလာက္ေခတ္မစားေသးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္)

ဒီစကားေတြကို အဲဒီတုန္းက နားေထာင္ခဲ့ေပမယ့္ ေသခ်ာစဥ္းစားခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စြန္႔စားရမယ္၊ သူမ်ားမလုပ္ေသးတဲ့ အလုပ္လုပ္ရမယ္ ဆိုၿပီး သြားမယ္ေျပာခဲ့တယ္။ က်န္တာေတြေတာ့ သိပ္မစဥ္းစားခဲ့တာအမွန္ပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ျမင္ၾကည့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ညီမေလးကို ေက်ာင္းထားေပးႏိုင္ေနၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မိဘရဲ့၀န္ကို ေပါ့ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ဘ၀င္အျမင့္သား။ ဒါေတြဟာ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ပါ။ ေဖေဖရဲ့ ေခတ္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ပဲ အၿမဲဂရုစိုက္ ေနတာေၾကာင့္။

ေရးတာ အရမ္းရွည္သြားၿပီထင္တယ္။ ေဖေဖ့အေၾကာင္းကေတာ့ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ခ်ဳိကိုက ေဖေဖ့သမီးေလ။ I am a Daddy’s girl! တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖဂုဏ္ယူရတဲ့ သမီးျဖစ္ေကာင္းပါရဲ့။