ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းသူတစ္ေယာက္

ဘာေလာ့ကေလးကို ပစ္ထားခဲ့တာေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။
ဘာမွမေရးႏိုင္ေတာ့ ၀င္ၾကည့္ဖို႔လည္းစိတ္ကမရဲလွဘူး။
ဒီေန႔ေတာ့မေနႏိုင္တာနဲ႔ ၀င္ၿပီးတစ္ခုခုေရးမယ္လို႔စိတ္ကူးမိတယ္။
ခက္တာက ေရးမယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာရွိေနတယ္လို႔ထင္ခဲ့တဲ့ စာေတြက ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘေလာ့တန္းပလိတ္ေလးေျပာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ တန္းပလိတ္ေလးေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာစိတ္တိုင္းကမက်လွဘူး။
ၿပီးရင္ ျမန္မာစာျမင္ရဖို႔ ျပန္ေျပာင္းဟယ္ ျပဳဟယ္လုပ္ရမွာကိုလည္းပ်င္းမိေသး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘာမွမေရးပဲ တျခားဘေလာ့ေတြေလွ်ာက္သြားမိတယ္။
ေရးအားမက်ေသးပဲ ဆက္လက္ခ်ီတက္ေနဆဲသူေတြကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မလံုမလဲ မေၾကမနပ္။ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုသာေရးခ်င္တာ ေတြးဖို႔ကိုလည္းပ်င္း၊ ေတြးမိတာေတြကို စာျဖစ္ေအာင္ခ်ေရးဖို႔လည္းပ်င္း၊ ဒီပ်င္းတဲ့သံသရာမွာကို တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ ၾကာေတာ့ပ်င္းေတာင္လာတယ္။
ခုတေလာလည္း ဦးေႏွာက္က အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့။
အဲဒါကိုေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုဒ္တင္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္။
အင္းေလ က်န္တာလည္းစဥ္းစားလို႔မွ မရတာ။ အဲဒီကဗ်ာေလးပဲဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္။

Mulfunctioning...

I let my eyes close
and it never open up to anything since then!

I let my mouth keep quiet
and it never voice out a thing since then!

I let my brain rest
and it never work again since then!

He made my heart cry
and it never stop since then!

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေျပာျပခ်က္အရဆိုရင္

ေနာက္ၿပီး သတင္းစာထဲမွာလည္း လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ ပါမစ္တင္တာ reject လုပ္ခံရပါတယ္တဲ့။ ဘာလို႔လဲ ဆိုတာေတာ့ သူတို႔မွပဲ သိေတာ့မွာပါပဲ။




အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ။ (မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ)
အခုပြဲဟာ ကိုယ့္ျပည္အတြက္ ကိုယ္တိုင္တိုက္ရမယ့္ ပြဲပါ

ငါ... ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူး။
ငါ... ႏိုင္ငံေရးဆိုတာလဲ မသိပါဘူး။
ငါ့ မိသားစု ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနရရင္၊
ငါတတ္ထားတဲ့ပညာနဲ႔ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ရင္၊
ငါမွန္တယ္ထင္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ရင္ထဲကအတိုင္းေျပာခြင့္ရရင္၊
ငါ့ႏိုင္ငံကို လူတကာအထင္မေသးေတာ့ရင္
က်န္တာ ငါဘာမွ မေတာင္းေတာ့ပါဘူး...

ငါ... ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ပါဘူး...

ျမန္မာျပည္ထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြ သပိတ္ကံျပဳၾကပါၿပီတဲ့။ ေန႔စဥ္လွည့္လည္ ေမတၱာပို႔ေနၾကတယ္တဲ့။ ၾကားရတဲ့သတင္းေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြက အားရစရာ၊ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းထစရာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးတဲ့ သား ၃ သား မွာ ၂သားကေတာ့ ပူေပါင္းသြားၿပီ။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဘုရားရဲ့သားေတာ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ က်န္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့သားျဖစ္တဲ့ စစ္သားေတြကေရာ ဘယ္လိုလဲ ဘာလဲလို႔ေမးခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြ႔ခံစားေနရတာေတြကို စိတ္လွည့္စားသလို မဟုတ္ဘူးကြ မမွန္ဘူးကြလို႔ ရြတ္ဆိုၿပီး တကိုယ္ေကာင္းသမားေတြရဲ့ အမိန္႔ကို နာခံေနၾကဦးမွာလားလို႔ ေမးခ်င္ပါရဲ့။

၈၈ေနာက္ပိုင္းမွာ အရြယ္ေရာက္လာရတဲ့သူဆိုေတာ့ သပိတ္ေမွာက္တယ္ဆိုတာကို ၾကားဖူးခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸါယ္အတိအက်ကို မသိခဲ့ဘူးေလ။ အေဒၚတစ္ေယာက္၀ယ္လာတဲ့ စကားေတာင္စားအေၾကာင္း စာအုပ္ကိုဖတ္မိေတာ့မွ သပိတ္ေမွာက္တယ္ဆိုတာဒါပါလားလို႔ သိရေတာ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးထဲမွာ စကားေတာင္စားဟာ သူစကားတတ္တိုင္း ဘုန္းႀကီးေတြကို လွည့္ပတ္ဆင္ေျခေပးၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးေတြဟာ သူ႔ေလာက္က်မ္းဂန္မႏွံ႔စပ္ပါဘူး၊ စာမတတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္ဆိုပဲ။ ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုမွ ၿပိဳင္မျငင္းႏုိင္ေတာ့တဲ့ေနာက္ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေခါင္းေဆာင္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္ကံေဆာင္သတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ စကားေတာင္စားဟာ ေတာ္ေတာ္ကို တုန္လႈပ္သြားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ သူ႔အတြက္ကုသိုလ္အမႈ ဘယ္လိုမွျပဳမရေတာ့ဘူး။ သံသရာအဆက္ဆက္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပါလားဆိုၿပီး ငိုသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေျပး ဆရာေတာ္ေတြကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္၊ သပိတ္ကိုျပန္လွန္ေပးဖို႔ ရွိခိုးဦးတင္ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။ သံဃာေတြရဲ့ သပိတ္ကံဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္ေလ။

အခုေတာ့ မေၾကာက္တတ္တာလား၊ ဦးေႏွာက္မေကာင္းေတာ့တာလား၊ စိန္ေခၚတာလား ဘယ္လိုမွကို စဥ္းစားလို႔မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံမွာေမြးၿပီး မိရိုးဖလာကိုးကြယ္တဲ့သူေတာင္ ဒီေလာက္ေတာ့ ေတြးတတ္မယ္ထင္ပါတယ္။

သူတို႔ေတြဘာေတြေတြးၿပီး ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ေနတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရၾကပ္လွပါရဲ့။

Today...
I let someone find me in my secret place.

Today...
I give someone a map to my resting cave.

Today...
I show someone the grave of my broken heart.

Today...
I am free from loneliness.

Today...
I am healed to be hurt again.

Today...
It's a new day
And I am gonna embrace it... ... ...

တကယ္ပဲ သတင္းမၾကားရတာက ပိုၿပီးေကာင္းေလမလား...

သတင္းတစ္ခုၾကားတယ္ ကိုဂ်င္မီ (ခ) ကိုေက်ာ္မင္းယု စစ္ေဆးခံေနရစဥ္ ေသဆံုးသြားတယ္တဲ့။
မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ သတင္းလည္းထြက္လာတယ္။ ဘယ္ဟာမွ အတည္မျပဳႏိုင္ေသး...

ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ မိုးကုတ္မီဒီယာက ကိုသားျဖဴကို စစ္ေဆးဖို႔ဆိုၿပီးေခၚသြားတယ္တဲ့။
စိုးရိမ္မိေပမယ့္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္မရေသးလို႔ မေသခ်ာေသး...

ဒီေန႔ဟာ World Trade Center ကိုေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္၀င္တိုက္ခဲ့လို႔ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသခဲ့တာရဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔။
ခုထိေတာ့ အမွတ္တရအၾကမ္းဖက္မႈသတင္း မၾကားရေသး...

တကယ္ပဲ သတင္းမၾကားရတာက ပိုၿပီးေကာင္းေလမလား...

(သူငယ္ခ်င္း သားျဖဴအတြက္ စိတ္ပူစြာနဲ႔ေရးမိပါသည္။)

အခုတေလာမေက်နပ္တာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတယ္။ ဘာကိုမေက်နပ္လဲဆိုေတာ့လည္း ေသခ်ာမသိျပန္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ မေက်နပ္သလိုလုိ။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း ေငြေလးႏွစ္ပဲတစ္ျပားယူၿပီး ရိုက္ႏွက္ရက္တဲ့သူေတြကို လိုလုိ။ ကိုယ္ခ်င္းမစာ ကိုယ္က်ဳိးပဲၾကည့္တတ္တဲ့ စလံုးက အစိုးရကိုလိုလို။ အခုအခ်ိန္မွာသာ ခ်ဳိကို႔ကို ေသနတ္တစ္လက္ေပးလိုက္ရင္ ေတြ႔သမွ်လိုက္ပစ္သတ္မိမယ္ထင္ပါရဲ့။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြအမ်ားႀကီးရွိေနသလိုပဲ။ ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ မထြက္ျပန္ဘူး။ ဒါကိုလည္း မေက်နပ္ဘူး။ ခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေလ ဒီႏိုင္ငံမွာမေနပဲ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ေျမေလာက္ ေအးခ်မ္းတာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ညကလည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ အကုန္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာေလ။ ေမေမတို႔နဲ႔ေတြ႔ မုန္႔ေတြလုပ္စားၾက။ ေမာင္ႏွမေတြရန္ျဖစ္ၾက၊ စကားေတြမ်ားၾကနဲ႔။

ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းက ဓာတ္ပံုမွာ ခ်ဳိကို႔ပံုမပါလို႔တဲ့ေလ။ လာဖမ္းသြားတယ္တဲ့။ လူကိုလန္႔ႏိုးၿပီး ေခၽြးေတြျပန္လာေရာ။ ျပန္ေတာင္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ေအာ္ ေမြးရပ္ေျမေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမလြမ္းရပါလားလို႔ေနာ္။

အခုတေလာ night-shiftကအျပန္ စကားေတြေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ေျပာေျပာမိေနလို႔ ဘေလာ့မွာစာမတင္ဘဲေနတာၾကာပါၿပီ။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ဒီဗီြဘီမွာ သတင္းဖတ္မယ္ဆိုၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႔ ၈၈ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ညတြင္းခ်င္း၀င္ဖမ္းသြားတယ္တဲ့။ မ်က္စိထဲကိုစူးခနဲ၀င္လာတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ျပန္ၿပီလဲသိခ်င္စိတ္နဲ႔ ဖတ္လိုက္ေတာ့ ကိုအံ့ဘြယ္ေက်ာ္ရဲ့အေမကို ဒီဗီြဘီကဖုန္းနဲ႔လွမ္းေမးထားတာေလး ေတြ႔ရတယ္။ သတင္းနားမေထာင္ရ၊ မဖတ္ရတဲ့သူေတြအတြက္ နည္းနည္းတင္ေပးခ်င္ပါတယ္။

ဒီဗီြဘီ ။ ။ ဘယ္သူေတြက လာေခၚသလဲ ခင္ဗ်ာ။
ဘယ္သူေတြလဲဆိုေတာ့ ဒုရဲမွဴး ေအာင္ျမင့္လို႔ စာေရးထားတာ ေတြ႔တယ္။ ပါးစပ္နဲ႔ပဲ လူႀကီးေတြက ေခၚခိုင္းလို႔ဆိုၿပီး လာေခၚတာတဲ့။ စာရြက္စာတမ္းလဲ မပါဘူး။
...
ဒီဗီြဘီ ။ ။ သူတို႔ဘာေၾကာင့္မို႔လို႔ လာေခၚတယ္လို႔ ေျပာလဲခင္ဗ်ာ။
အဲဒါေတာ့ မေျပာဘူး ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔။ မင္းတို႔ေခၚတာ ဘာေၾကာင့္ေခၚတာလဲတဲ့။ ဘာအေၾကာင္းျပမလဲ။ (ရွာေဖြေနတဲ့ ရဲမ်ားကို လွမ္းစကားေျပာ)... (ရွာေဖြေနတဲ့ သူမ်ားက စကားတိုးတိုးနဲ႔ ျပန္ေျပာသံမ်ား ၾကားေနရ၊ ဘာမွန္းေတာ့ မသဲကြဲေပ)... ဘာအေၾကာင္းမွ ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ။ အဲဒီ ဒုရဲမွဴးေအာင္ျမင့္ဆိုတာ ရွိတယ္။
ဒီဗီြဘီ ။ ။ အေမကို အခုေျပာေနတဲ့သူက ဘယ္ကလဲ၊ ရဲလား၊ ေထာက္လွမ္းေရးလား။
ရဲလို႔ ေျပာတာပဲသူက၊ ဒုရဲမွဴးေအာင္ျမင့္တဲ့။
ဒီဗီြဘီ ။ ။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ စကားေျပာလို႔ ရမလားလို႔။
ဟာ- ရပါတယ္၊ ေျပာမလား။
ဒီဗီြဘီ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒုရဲမွဴးေအာင္ျမင့္ဆိုတာ ဘယ္မလဲ၊ လာပါအုန္း။ ေနာ္ေ၀နဲ႔ ေျပာမယ္ မီဒီယာက။ ဘယ္ႏွ႔ဲမေျပာလို႔ ရမလဲ။ ... (ရွာေဖြေနတဲ့ ရဲမ်ားကို လွမ္းစကားေျပာ)
...
ဒီဗီြဘီ ။ ။ ေမးရမွာေပါ့။ လူတေယာက္လံုး လာဖမ္းသြားတာ၊ ဘာေၾကာင့္ဖမ္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ သတင္းဌာနေတြက သိခ်င္တာေပါ့။
မလာဘူး မလာဘူး ထြက္ေျပးၿပီ။ ဟို အိမ္ေရွ႔မွာ။
ဒီဗီြဘီ ။ ။ တခ်က္ လွမ္းေခၚေပးပါ၊ လာပါလို႔ က်ေနာ္တို႔က ေမးခ်င္လို႔ပါလို႔၊ လူတေယာက္လံုးေတာ့ ဖမ္းရဲၿပီးေတာ့၊ ဘာျဖစ္လို႔ ခဏေလးေမးတာ ဖုန္းနဲ႔ေတာ့ အေ၀းႀကီး လွမ္းေၾကာက္ေနလဲလို႔။
ဟုတ္ကဲ့... ခဏေလာက္ လာပါအုန္းတဲ့။ လူတေယာက္လံုးေတာ့ ဖမ္းၿပီးေတာ့၊ ေမးခ်င္တာေလးၾကေတာ့ မေျဖႏိုင္ေအာင္ ဘာေၾကာက္တာလဲတဲ့။ ... လာေလ၊ တေယာက္လာေလ၊ ... မေျပာရဲဘူးလား၊ မရိုးသားလို႔ေပါ့ဒါ၊ မမွန္ကန္လို႔ေပါ့ (ရွာေဖြေနတဲ့ရဲမ်ားကို လွမ္းစကားေျပာ)
...
ဒီဗီြဘီ ။ ။ အခုဟာက အိမ္မွာ အေမတေယာက္ပဲ က်န္တာေပါ့ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့ က်မ တေယာက္ထဲပါ။
ဒီဗီြဘီ ။ ။ အေမအိမ္ကို ၀င္ၿပီး ရွာတဲ့ေဖြတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔က ရွာေဖြပံုစံေတြပါလား၊ ဖမ္း၀ရမ္းေတြပါလား။
ဟာ မပါဘူး၊ မပါဘူး၊ ဘာမွ မပါဘူး။
...
ဒီဗီြဘီ ။ ။ အခုအနားမွာေလ သူတို႔ရွိေနလား။ သူတို႔ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ လွမ္းေတာင္ၾကည့္လို႔ ရမလား၊ က်ေနာ္တို႔ ေမးေနပါတယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ ပါလား။
မရဘူး ခဏ။... အဲဒီ ရွာေဖြပံုစံေတြ ဘာေတြ ပါသလားတဲ့။ အဲဒါေမးခ်င္လို႔ပါတဲ့ ခဏ လာၿပီးေတာ့ ေျဖပါတဲ့... သူနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရွင္းတာေပါ့။ ရွင္တို႔က (ရွာေဖြေနတဲ့ ရဲမ်ားကို လွမ္းစကားေျပာ)...
...
ဖုန္းက်သြားပံုရပါတယ္။ လိုင္းျဖတ္လိုက္သလား၊ က်သြားတာလားေတာ့ သူတို႔မွပဲသိႏိုင္မွာပဲေလ။

အဲဒီဖုန္းနဲ႔ေျပာေနတာေလးကို နားေထာင္ေနရင္း ဖုန္းလက္ခံေျဖေနတဲ့ ကိုအံ့ဘြယ္ေက်ာ္ရဲ့ မိခင္ဆိုတဲ့ အန္တီ႔ကို ေလးစားလာပါတယ္။ ေလသံနားေထာင္ရတာ ရိုးသားေအးေဆးပံုေပါက္ေပမယ့္ သားတေယာက္လံုးအဖမ္းခံရတာကို တစ္ခ်က္မရႈိက္၊ အားမေလ်ာ့ပဲ ရွာေဖြေနတဲ့သူေတြကိုေတာင္ ျပန္ၿပီးေမးခြန္းေတြထုတ္ေနပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္အိမ္လံုးလည္း သူတစ္ေယာက္ထဲတဲ့။ သားေကာင္းတို႔ မိခင္ဆိုတာ ဒီလိုမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါရဲ့။ သားတစ္ေယာက္လံုးကို စြန္႔ၿပီး ပါရမီျဖည့္ေပးေနတဲ့မိခင္စိတ္ဓာတ္ ဒီေလာက္ေတာ့ မာမယ္ ခိုင္မယ္ ျပင္းေပလိမ့္မယ္ေပါ့။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနတဲ့ အန္တီ ေဘးမသီရန္မခပါေစနဲ႔လို႔။

ေနာက္တစ္ခုသတိထားမိတာက ေခတ္ရဲ့အေျပာင္းအလဲေၾကာင့္ ဆက္သြယ္ေရးဆိုတာ အဆမတန္ျမန္ဆန္လာပါၿပီ။ တေနရာက ျဖစ္တဲ့ကိစၥေနာက္တေနရာ ခ်က္ျခင္းသိႏိုင္ပါတယ္။ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ေကာက္ဆက္လိုက္ရင္ ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲ၊ ဘယ္သူေတြဘာလုပ္သလဲ သိႏိုင္ေနတာပါ။ ၈၈တုန္းကလို လုပ္ခ်င္ရာလုပ္၊ ထင္ရာစိုင္းခြင့္ သူတို႔မွာမရွိေတာ့ပါဘူး။

ဒီေန႔မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ့္သူမ်ားအတြက္ ဘေလာ့ဂါေတြလုပ္ထားတဲ့ လိုဂိုေလးနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။ ေျမအုတ္တို႔ၿပိဳေသာ္ ေက်ာက္အုတ္တို႔ျဖင့္အစားထိုး လတၱံ႔ ဆိုတဲ့အတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းထားေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြက လက္ဆင့္ကမ္းတာ၀န္ယူၾကမယ္ဆိုတာ သူတို႔သေဘာေပါက္ႏိုင္ပါေစ။

ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားေပမယ့္ ေမေမကေတာ့အၿမဲသာေနမွာပါ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ကိုယ့္ကိုေမြးခဲ့တဲ့ အေမကိုး။

ေမေမေရ ေနာင္ႏွစ္ေမြးေန႔မွာေတာ့ တူတူရွိႏိုင္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ေမေမအၿမဲစိတ္ခ်မ္းသာပါေစ။ ဒီႏွစ္ေမြးေန႔မွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ။

(အမွန္ကေတာ့ ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ခ်ဳိကို႔ဆီကိုလာဖို႔ပါ။ ေမာင္ေလးကိစၥရယ္၊ ေနာက္တစ္လေက်ာ္မွာေရာက္မယ့္ ခ်ဳိကို႔ေမြးေန႔ရယ္ကို ငဲ့ၿပီး အခုမလာျဖစ္ပဲ ေနာက္က်မွလာဖို႔ ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ ေမြးေန႔ကိုေတာင္ သမီးေမြးေန႔ကို အရင္စဥ္းစားေပးတဲ့အတြက္ ၾကည္ႏူးရပါတယ္ေမေမ။)

အခ်ိန္ကေတာ့ ဒုတိယကမၻာစစ္မီးျမန္မာျပည္ကို ကူးစက္ခ်ိန္ေပါ့။ သူ႔နာမည္က ခ်ဳိတကူး။ အသက္ကေတာ့ ၁၃ႏွစ္။ ကုလားလူမ်ဳိးေတြျမန္မာျပည္က ေျပးၾကေတာ့ သူတို႔မိသားစုလဲ သေဘၤာနဲ႔ေျပးဖို႔လုပ္ၾကတယ္။ ခ်ဳိတကူးနဲ႔ သားအဖသံုးေယာက္ ေစ်း၀ယ္ေနတုန္းမွာ အေမနဲ႔ညီမကိုတင္ထားတဲ့ ျမန္မာျပည္ကထြက္မယ့္ ေနာက္ဆံုးသေဘၤာဟာ ကမ္းကခြာသြားတယ္။ သားအဖ၃ေယာက္ အူလည္လည္နဲ႔ က်န္ခဲ့ၿပီး ရရစားစားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတယ္။ ၀မ္းေရာဂါေတြျဖစ္ေတာ့ ခ်ဳိတကူး အေဖနဲ႔အစ္ကို ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆံုးၾကတယ္။ ၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၁၄ႏွစ္သား တစ္ေကာင္ၾကြက္ခ်ဳိတကူးေပါ့။

သူ႔က ဘယ္ေတာ့မွၾကာရွည္စိတ္မညစ္တတ္၊ အိမ္ေတြရဲ့ခိုင္းတာေတြကိုလည္း မၿငီးမျငဴလုပ္ေပးတတ္ေတာ့ ထမင္းတနပ္နဲ႔ အ၀တ္တထည္ သူ႔အတြက္မရွားဘူးေပါ့။ သူကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္သလိုေနတတ္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ထူးၿပီးသနားမေနေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မိဘမဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြက္ေလး ဆိုတာေလာက္ပဲ စကားအျဖစ္ေျပာၾကေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဦးသုခရိုက္တဲ့ ‘ဂုဏ္ရည္မတူ’ ဇာတ္ကားကို ခ်ဳိတကူးသြားၾကည့္မိတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲက ေမသစ္ကို သနားလို႔တဲ့ သူ႔ခမ်ာ မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔။ ျပန္ထြက္လာေတာ့လည္း ေမသစ္သနားစရာေကာင္းေၾကာင္း ေျပာမဆံုးႏိုင္။

ဒါကေတာ့ ခ်ဳိတကူးနဲ႔ဂုဏ္ရည္မတူ ဆိုတဲ့ ဆရာေအာင္သင္းရဲ့ ေဆာင္းပါးကို ေဖေဖျပန္ေျပာသေလာက္ မွတ္မိတာေလးပါ။ ဆရာကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္မွာ ရုပ္ရွင္ကိုလူေတြပို ခံစားတတ္ၾကတာ အႏုပညာရဲ့အစြမ္းလို႔ ေျပာခ်င္တာထင္ပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္သနားစရာျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀ကိုမျမင္ပဲ သူမ်ားကိုစုပ္တသတ္သတ္လုပ္ေနရင္ေတာ့ ေဖေဖက ခ်ဳိတကူးနဲ႔ဂုဏ္ရည္မတူေဟ့ လို႔ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေမေမ့ကိုစခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္ရင္လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက အေမေတြသားကိုအရမ္းခ်စ္ျပလို႔ ေမေမကေ၀ဖန္ရင္ “ခင္ဗ်ားတို႔အေမ ခ်ဳိတကူးေလ ၾကည့္ၾကည့္” ဆိုၿပီးစတတ္ပါတယ္။

ဒီစကားေလးကိုအခုတေလာ ျပန္သတိရေနမိတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ခ်ဳိတကူးခဏခဏျဖစ္ၿပီး သူမ်ားအပူကို လိုက္ပူေပးမိတဲ့သူေတြကို ေတြ႔ေတြ႔ေနရလို႔ထင္ပါရဲ့။

တရားေဆြးေႏြးတဲ့သူေတြကို ျမင္ရင္ပိုၿပီးသတိရမိတယ္။ တကယ္ေဆြးေႏြးတဲ့သူကနည္းၿပီး ႏိုင္ေအာင္ျငင္းခ်င္တဲ့သူ၊ ငါေျပာတာမွမွန္တာဆိုတဲ့ သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူတို႔ဘ၀က ခ်ဳိတကူးထက္ဆိုးပါလားလို႔။ သူတပါးကိုအယူမမွားေအာင္ ကိုယ္တိုင္ေဒါသေတြအျဖစ္ခံၿပီး ျငင္းခုန္ေပးေနၾကရွာတယ္ေလ။

အမွန္ေတာ့ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာခ်င္တဲ့ဆႏၵမရွိပါဘူး။ ရုတ္တရက္စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့အေတြးေလး ေရးခ်မိတာပါ။ သူတို႔ကိုေျပာမိလို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာ ခ်ဳိတကူးျဖစ္ေနၿပီလား။ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ဦးမွထင္ပါရဲ့။

ဒီေန႔မွာ...
တခါမွမျမင္ဘူးလိုက္တဲ့ အစ္ကိုတေယာက္
အန္တီ့အိမ္ကေနေပ်ာက္သြားတယ္။

ဒီေန႔မွာ...
ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တယ္ေျပာတဲ့
ေဒၚေလးရဲ့တစ္ဦးတည္းေသာသမီး
လူပံုမပီေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ရင္ခြဲရံုထဲ၀င္သြားတယ္။

ဒီေန႔မွာ...
ဒုလႅဘ၀တ္ေနတဲ့ ဘဘုန္းႀကီး
သကၤန္းမခၽြတ္ႏိုင္ အလံကိုင္ခဲ့လို႔
အင္းစိန္ကိုအလည္သြားရင္း လမ္းမွားကာတမလြန္ၿမိဳ႕
အၿပီးပို႔ခံလိုက္ရတယ္။

ဒီေန႔မွာ...
တိုင္းျပည္ရဲ့မ်က္စိေတြ exportလုပ္ခံလိုက္ရတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ့နားေတြ နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးခံရတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ့လက္ေတြ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ေသာက္ခံရတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ့ဘ႑ာ သူခိုးဓားျပေတြ ေမာင္ပိုင္စီးတယ္။

ဒီေန႔မွာ...
အေမေတြငိုၾကရတယ္
ျပန္မလာေတာ့မယ့္ လူမမယ္ကေလးေတြအတြက္။

ဒီေန႔မွာ...
တိုင္းျပည္ကိုဘယ္သူေတြခ်စ္သလဲ
ေသြးစစ္ပြဲက်င္းပခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ဟာ...
ေနာင္တခါလည္လို႔လာျပန္ေပါ့
ငါတို႔ေရာ ေသြးစစ္ပြဲ၀င္ရဲပါ့မလား။
နီရဲ့လားငါတို႔ေသြး အစစ္အေဆးခံႏိုင္ၾကသလား...

ဒီေန႔ေတာ့ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ပံုေျပာရင္ ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ...လို႔ စေျပာရတယ္တဲ့။ အဲလိုေလးပဲစလိုက္ရေအာင္ေနာ္။ :P

ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ...

ညလယ္ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါ အမဲပစ္ထြက္လာတဲ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္က ေအာ္သံၾကားလို႔တြင္း၀ကေန ငံု႔ၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္တယ္။
"တြင္းထဲကေအာ္ေနတာ ဘယ္သူလဲဗ်ဳိ႕"

နကၡတ္ပညာရွင္ႀကီးဟာ ၀မ္းသာအားရပဲ
"က်ဳပ္ဟာဒီတိုင္းျပည္မွာ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ နကၡတ္ပညာရွင္ပဲဗ်၊ တြင္းထဲျပဳတ္က်လို႔ ကူညီပါဗ်ာ"

အဲဒီေတာ့ မုဆိုးႀကီးက "ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့တြင္းဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားမျမင္ဘူးလား" လို႔ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

နကၡတ္ပညာရွင္ႀကီးက "က်ဳပ္မွာဗ်ာ လူေတြအတြက္ ေကာင္းကင္ကိုပဲ ဂရုစိုက္ၿပီးၾကည့္လာတာ ေျမႀကီးေတာင္ငံု႔မၾကည့္အားပါဘူး" လို႔ျပန္ေျဖတယ္တဲ့။

အဲဒီစကားကိုၾကားတဲ့ မုဆိုးႀကီးလည္း "ခင္ဗ်ားက လမ္းသြားတာေျမျပင္မၾကည့္ပဲ ေကာင္းကင္ေမာ့ၾကည့္ ေနမွေတာ့ တြင္းထဲက်တာေတာင္နည္းေသးတာေပါ့" လို႔ေျပာၿပီး ေတာထဲကို၀င္သြားပါေလေရာတဲ့။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲကြယ္...

ဒါေလးကိုသတိရမိေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရာ အေပၚေမာ့ၾကည့္ၿပီးမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသလားလို႔။ အဲလိုေလွ်ာက္မိလို႔ တြင္းထဲက်ေနရင္လည္း ေတြ႔တဲ့သူ ဆြဲတင္ေပးသြားၾကပါေနာ္လို႔။

ပာိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ႔ကြယ္။
ျမန္မာစာဖတ္စာအုပ္ မွာဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျမင္းစီးေနတဲ႔ပံုႀကီးနဲ႔ သီခ်င္းက --
" ဗမာ႔လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ဖြဲ႔ဘို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္
တကယ္ပဲအသက္နဲ႔လဲလို႔ ......................... " ဆိုတဲ႔သီခ်င္းရယ္ (ငယ္ငယ္တုန္း ကတည္းက အဲဒီသီခ်င္းရဲ ႔ " သံျပိဳင္ " အပိုဒ္ကိုၾကားရင္ မ်က္ရည္၀ဲတယ္၊ )
ေနာက္ၿပီး အာဇာနည္ေန႔ မတိုင္မီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရဲ ႔ quotations ေတြ သတင္းစာမွာဖတ္ရတယ္။
အာဇာနည္ေန႔ မနက္က စျပီး ခုနက သီခ်င္းမ်ိဳးေတြၾကားရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းလည္း ၾကားဘူးလိုက္ေသးတယ္။အာဇာနည္ေတြက်ဆံုးခ်ိန္မွာ ေရဒီယို ကေန ဥၾသ ဆြဲတယ္။ လမ္းမွာကားေတြ ရပ္ၾကတယ္။ အန္တီတို႔အိမ္ထဲကေန မတ္တပ္ထရပ္ၾကတယ္။ဥၾသသံ ဆံုးေတာ႔ ေမလွၿမိဳင္ ရဲ ႔ အာဇာနည္ သီခ်င္းသံ ထြက္လာေတာ႔ အန္တီ ကေလးအရြယ္မွာကို မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာတာ။
ေနာက္တေန႔ သတင္းစာေတြမွာ အာဇာနည္ေန႔ မနက္က အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြအတြက္ရည္စူးျပီး လက္ရွိႏိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ ( မဆလ ေခတ္က ) က ဆြမ္းသြပ္အမွ်ေ၀ တဲ႔မ်က္ႏွာဖံုးသတင္း ဓါတ္ပံုေတြပါတယ္။
ခုေတာ႔ ခုေတာ႔ ဒါေတြအားလံုး Once upon a time, once upon a time.
ဒါကေတာ့ ဖိုရမ္တခုမွာ ခင္ရတဲ့အန္တီတေယာက္က ေျပာျပတဲ့အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္း...

ခ်ဳိကိုအတြက္ ပထမဆံုးအာဇာနည္ေန႔ဆိုတာကို သတိထားမိခဲ့တာကေတာ့...
အဲဒီတုန္းက အသက္က ၆ႏွစ္ေလာက္ပါ။ အာဇာနည္ေန႔ မတိုင္ခင္တရက္မွာ ေမေမနဲ႔ အဖြားက အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အဖြားကေတာ့ ေျပာရင္းနဲ႔မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႔ေလ။ အဲဒီေန႔ညကေလ ခ်ဳိကိုအိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ မနက္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥၾသဆြဲတာဆိုေတာ့ မႏိုးမွာကလဲဆိုးေသးတယ္။ အာဇာနည္ေန႔မနက္မွာ ဘယ္သူမွႏႈိးစရာမလိုပဲ ညီအမႏွစ္ေယာက္ အေစာႀကီး ႏိုးၾကပါတယ္။ ဥၾသဆြဲရင္ လူေတြအကုန္လံုးက လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြ အကုန္ရပ္ၿပီး ၿငိမ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားလဲေပါ့ေလ။ တကယ္မွာေတာ့ တမနက္လံုး ဘာဥၾသမွမဆြဲပါဘူး။ ခ်ဳိကိုရယ္၊ ညီမေလးရယ္(သူကေတာ့ ၄ႏွစ္ပါ။ ခ်ဳိကိုေစာင့္ေနလို႔ ဘာမွန္းမသိ လိုက္ေစာင့္တာေပါ့ေလ) အသံေတာင္မထြက္ရဲပါဘူး။ ဥၾသသံမၾကားလိုက္ရမွာဆိုးလို႔ေလ။ ဘာသံမွလဲမၾကား၊ ဘယ္သူမွလဲ ထူးထူးျခားျခားမရွိ။ ဒါနဲ႔ ေရဒီယိုက သီခ်င္းမ်ားလႊင့္မလားလို႔ ေျပးဖြင့္ၾကပါတယ္။ မလာဘူးလို႔ထင္ပါတယ္ (ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး)။ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္မွတ္မွတ္ရရ ရွိလာတတ္ပါတယ္။ ေရဒီယိုကသီခ်င္းမလႊင့္ေတာ့ အဖြားဆိုျပတဲ့သီခ်င္းေလးကိုပဲ နားေထာင္ၿပီး အာဇာနည္ေန႔ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာ ၁၀တန္းေအာင္တဲ့အထိပါပဲ။

မနက္ျဖန္မွာေတာ့ ဘာစာမွမတင္ပါဘူး။ ပံုမွန္လည္း ေန႔စဥ္စာအသစ္ တင္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အရိုအေသေပးတဲ့အေနနဲ႔၊ ၀မ္းနည္းတဲ့အထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ စာမတင္ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအားလံုးကို ဦးညႊတ္အရိုအေသျပဳပါတယ္။
အာဇာနည္ေန႔ကို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ လုပ္ႏိုင္တဲ့တေန႔ ရွိကိုရွိလာမွာပါ။

ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ၿပီဆိုတဲ့ အသိဆိုးေတြ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေကာင္းကင္မွာ ဒီမိုးေတြသည္းေနတုန္း
လြယ္လြယ္နဲ႔ေမ့ဖို႔ မလြယ္လို႔မေမ့ခဲ့ခုခ်ိန္မ်ဳိး ငိုခ်လိုက္ တိမ္ေတြလိုေၾကြၿပီ မ်က္ရည္မိုး...
သူ႕ကို တခါတုန္းက ဆိုတဲ့ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စသတိထားမိၾကပါတယ္။ "ရသမေျမာက္တဲ့စာ ငါေရွာင္တယ္။ ငါ့နာမည္ကိုက ရသ" သူ႔ကိုသူ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲမွာ အဲလိုေျပာထားတယ္။

ရသ ကိုစၿပီးသတိထားမိတုန္းက 'မ'သီခ်င္းေတြေတာ္ေတာ္ဆိုပါလားလို႔။ သူ႔ရဲ့ ျမန္မာျပည္တြင္လုပ္သည္္ ဆိုတဲ့အေခြကို နားေထာင္ဖူးတာပါ။ နားေထာင္မိေတာ့ ကာရန္ယူပံုေလးလွတယ္လို႔ သေဘာက်မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တခါတုန္းက သီခ်င္းနားေထာင္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရသ ကိုေတာ္ေတာ္သေဘာက်မိပါၿပီ။ သူ႔ရဲ့သီခ်င္းအေဟာင္းေတြ ျပန္ရွာတယ္။ နီးစပ္တဲ့သူေတြကို ေမးၿပီးရႏိုင္သေလာက္စုပါတယ္။ စစခ်င္းတင္ထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလးက ပထမဆံုးထြက္တဲ့ ကိစၥမရွိဘူး ဆိုတဲ့အေခြထဲက သီခ်င္းတပုဒ္ကပါ။ အခက္အခဲေတြေတြ႔ရင္ အားတင္းဖို႔အတြက္ အားေဆးေလးလိုပါပဲ။

အတၱေတြကဒုနဲ႔ေဒး စစ္မွန္ျခင္းကိုအတုနဲ႔ေရး၊
မစၧရိယစိတ္ေတြေဘးထြက္ေပး အဇၽၥိတထဲမွာအလုပ္ေတြေအး
အ႐ႈပ္ေတြအေ၀းလႊင့္လိုက္ေလ ပုထုဇဥ္ေတြက်င့္ၾကေလ... တဲ့။ တရားလည္းသူေဟာတတ္ပါေသးတယ္။

မေန႔ကမွားတဲ့ အမွားေတြအတြက္ ဒီေန႔ေတာ့လက္ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္မယ္...
အမိွဳက္ပြသြားလား ေလာကႀကီးရယ္ ေဆာရီးကြယ္... ဆိုၿပီးလည္း ေတာင္းပန္တတ္ပါတယ္။

သူ႔ရဲ့ခံယူခ်က္ကေတာ့
သီခ်င္းသည္မဟုတ္ဘူး အႏုပညာရွင္၊ အႏုပညာ ေအ ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ေသရမွာေၾကာက္သည္၊ မတန္တဲ့ေနရာတခုကို မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ဒီထက္ေတာ့ ေသရတာေကာင္းသည္...

အေတြးအေခၚနဲ႔သီခ်င္းစာသားေလးေတြလည္း ေရးေသးတယ္။ ငယ္ငယ္အတြက္ ေရးေပးတဲ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ ဆိုတဲ့သီခ်င္းမွာဆို
လူေတြကစာေမးပြဲ၀ိုင္းစစ္မယ္၊ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မရွိလည္း ခရီးကိုမရပ္မိပဲ၊
တိုက္ပြဲလိုဆက္ၿပီးႏႊဲ ဒါဆိုရင္ ေအာင္ျမင္တာျခင္းတူတူ မင္းနဲ႔သူဘယ္သူကပိုၿပီး ျမတ္မလဲ၊
သူမ်ားကိုလိုက္ၿပိဳင္ မႏိုင္ေတာ့မွငိုခ်င္းခ်၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ၿပိဳင္လို႔ ႏိုင္ဖို႔ကိုစဥ္းစား၊
ဘ၀င္မျမင့္ပဲ ဘ၀ကိုျမႇင့္ ဆိုလိုရင္းက ကိုယ္က်င့္တရား မဟုတ္တဲ့မာနကို ၿဖိဳခြင္းကာ လူကိုလူလိုကိုယ္ခ်င္းစာ...
(ယံုၾကည္တယ္) ႀကိဳးစားပါ တစ္ေန႔ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္
ရိုးသားပါ (ေပၚပင္ေတြလိုက္ၿပီးလုပ္မေနပါနဲ႔ကြာ ေလွကားေတြမဟုတ္ဘူး)
သူမ်ားေက်ာကုန္းေပၚနင္း မင္းမတက္နဲ႔
ပိုက္ဆံကိုလိုတာထက္ပုိ မင္းမမက္နဲ႔
(ႏူးညံ့တဲ့စာသားေတြက တကယ့္ဘ၀နဲ႔ကြာျခားေနတာ
ဒီမွာအာဃာတေတြ ခဏထားပါကြာ
မာနတရားေတြလြန္ကာ ဗ်ာမ်ားေနလား ေသခ်ာစဥ္းစား)

သူ႔သီခ်င္းေလးေတြလိုက္စုေတာ့ အေခြထဲမပါတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကိုရတယ္။ သီခ်င္းနာမည္ေတာင္မသိလို႔ track1, 2 ဆိုၿပီးမွတ္ထားရတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြေပါ့။

ဒီသီခ်င္းက ခပ္လည္လည္က်ယ္လို႔ ျခယ္လွယ္သူေတြအတြက္ ဆိုၿပီးေတာ့
ဒါငါ့မ်ဳိးရိုး (မင္းစားတဲ့ထမင္းေတြကိုဖန္ဆင္းတယ္)
ဒါငါ့မ်ဳိးရိုး (ဗိုက္၀ေတာ့မင္းေမ့ေနလား ေက်းဇူးရွင္ကို ဘာအခ်ဳိးခ်ဳိး)
ကြင္းထဲကစပါးပင္ေတြနဲ႔သာ တမိုးတမိုးကို ဓနရွင္ေတြနဲ႔ အၿမဲျခားေန လယ္သမားေတြဘ၀...
နားေထာင္မိေတာ့ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ လယ္သမားေတြအတြက္ သီခ်င္းတပုဒ္ေရးဖို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာရွိတယ္ ဆိုတာကိုေပါ့။ စိတ္ဓာတ္ေလးကိုလည္း ခ်စ္မိသြားတယ္။

ဒီသီခ်င္းကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုရည္ရြယ္ၿပီးေရးလဲ မသိေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲက ေခါင္းမသံုးၾကေသာသူမ်ားကို ေျပးျမင္မိပါတယ္။

အခုဆိုေၾကာက္လို႔ပုန္း နတ္ကေတာ္နဲ႔ ေဗဒင္ဆရာဆီ အႀကံဥာဏ္သြားၿပီး ေတာင္းလို႔မဆံုး၊
အမွန္တရားကို မင္းတို႔ကေၾကာက္လို႔မုန္း ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ ေခါင္းကိုသံုး ေခါင္းကိုသံုး
(လူငယ္ေတြကိုယံုၾကည္လို႔ တခ်ိန္ကဒ႑ာရီလိုပံုျပင္မ်ဳိး
ဒါေတြဒီလိုအခ်ိန္မွာအကုန္ျပန္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားစဥ္းစား
စဥ္းစားရမွာေၾကာက္လို႔ ေ၀ဖန္ၿပီးသံုးသပ္ရမွာေၾကာက္လို႔
အမွန္တရားကိုအခု ရင္မဆိုင္ရဲလို႔ အသားလြတ္ႀကီးေၾကာက္လို႔မဆံုး
ေခါင္းကိုသံုး ေခါင္းကိုသံုး)
ငါ့စကား ခဏနားစြင့္ကာနားဆင္ တကယ့္အေျဖမွန္မၾကားခ်င္ပဲ အတၱနဲ႔ ယံုၾကည္ရာဆီဆက္တိုး
ေလွနံဓားထစ္ ဒီလိုမ်ဳိး အေျခအေနဖန္လာရင္ မင္း ကိုယ့္ဖာသာမွားမိရင္သာ ေျခကန္ကာျငင္း
ဆက္လုပ္မွာလားကြာ မဟုတ္မွန္းသိရက္နဲ႔ (ရပ္)
ဒုကၡမ်ားနဲ႔႐ႈပ္ လမ္းခရီးလဲဆက္လွမ္းၿပီး မင္းသက္တမ္းအတြက္လည္း ေက်ာ္လာၿပီ
မင္းရဲ့မ်ဳိးဆက္ကို အေတြးအေခၚ အဆိပ္ျဖန္းၿပီးမသတ္နဲ႔
အခုပဲေခါင္းကိုသံုးရင္း ကမ္းမရွိလမ္းမရွိ အဓိပၸါယ္မဲ့တာေတြ ရပ္တန္႔ၿပီးျဖတ္ခဲ့
ဘာတုန္းဟ ဆုေတာင္းေနတာ ငါလံုး၀ေအာင္ျမင္ၿပီး သူမ်ားေတြသာ အဟုတ္မက်န္က်႐ႈံးပါေစတဲ့
ဒါလုပ္ၾကတဲ့အလွဴေနာက္က ေကာင္းမႈအတြက္ စိတ္မွာႀကိတ္ၿပီးေတာ့ ဆုေတာင္းသံ
အရာရာကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ သူေတာင္းခံ....

ဒီလိုသီခ်င္းေလးေတြကို လူငယ္ေတြနားေထာင္မိလို႔ ဒုကၡေရာက္စရာမရွိပါဘူးေလ။ HipHop နားေထာင္ရင္ပဲ ပ်က္စီးေတာ့ မလိုလိုထင္ေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာလူႀကီးေတြကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ HipHopဆိုတာနဲ႔ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ ခ်င္ၾကတာေလးေတြ နည္းပါးသြားရင္ေက်နပ္ပါၿပီ။

ရသ ကို Planet ကအင္တာဗ်ဴးလုပ္တုန္းက ေျဖထားတာေလးတခ်ဳိ႕ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ရသ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ သီခ်င္းေတြကလြဲရင္ သူ႕အေၾကာင္းကိုသိတာ ဒီေလာက္ပဲရွိလို႔ပါ။

ရသတို႔ ေဂ်မီတို႔က မိန္းခေလးေတြႀကိဳက္တဲ့ Rapper ပံုစံေတြမဟုတ္ဘူးေပါ့။
ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေလးေတြႀကိဳက္ရင္လည္း မေကာင္းဘူးေပါ့။ မိန္းခေလးႀကိဳက္မွ ေကာင္းမွာေပါ့။ မိန္းခေလးႀကိဳက္ေအာင္ေနရင္လည္း သူတို႔ကႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္မထူးေတာ့ပါဘူး။

ကိုယ့္ကို ႀကိဳက္တဲ့သူတေယာက္ရွိရင္ေတာ္ၿပီေပါ့။
အင္း အဲဒီလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အႏုပညာကို ႀကိဳက္ရင္၊ လက္ခံရင္ ရပါၿပီ။

ရသက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကအႏုပညာ ပိုးရွိတယ္ေနာ္။ ဆို က ေရး တီးမွာ ဆုရဘူးတယ္။ ေက်ာင္းမွာလဲ ဘက္စံုထူးခၽြန္တယ္ေနာ္။ အဆိုေတာ္သာမျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ။
အဆိုေတာ္မျဖစ္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့က အရမ္းစဥ္းစားၿပီး ေျပာခ်င္တဲ့ဟာေတြ အရမ္းမ်ားေတာ့ စာေရးဆရာျဖစ္မွာေသခ်ာတယ္။

ဒီေလာကထဲမွာ နာမည္တစ္လံုးရဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အခုေရာ ျပန္စဥ္းစားရင္ ဘယ္လိုအေတြးေပါက္မိလဲ။
အဲဒါေတြကို စဥ္းစားမိရင္ ေအာ္ ငါဘာေကာင္မွ မဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္သတိရမိပါတယ္။ Mega စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပိုက္ဆံေပးၿပီးတက္ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ငယ္ငယ္တုန္းက အရမ္းရီရတယ္။ အဲလိုမ်ဳိးအရူးထခဲ့တယ္။

ေတာ္တန္ရံုဇြဲနဲ႔သာဆိုရင္ ဒီလို ရသျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္။
အဲဒီလို ေျပာလို႔မရဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕ဟာေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘာမွ မျဖစ္တာေတြရွိတယ္ေလ။ တိုက္ဆိုင္သြားမွေပါ့ေနာ္။ ဒီဘက္က ပရိတ္သတ္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ artistနဲ႔ သြား တိုက္သြားရင္ေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္မယ္တင္ပါတယ္။

သူဘာေကာင္မွမဟုတ္ဘူးတဲ့... ေသခ်ာပါတယ္။ သူဟာ အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္ေလ။ သီခ်င္းေတြကိုခ်စ္တဲ့ ခ်ဳိကို႔အတြက္ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ကာရန္လွလွ၊ ေလးေလးနက္နက္ စာသားေလးေတြထဲက ေတြးစရာေလးေတြ ထပ္ရွာေတြ႔ေနဦးမွာပါ။

ေဒြးကိုအျပင္မွာ မွတ္မွတ္ရရတခါပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္။ သိပ္ေတာ့မၾကာေသးပါဘူး။ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္မွာ ေရလႊာေလွ်ာဆိုတာ စဖြင့္ၿပီးၿပီးျခင္းေလာက္ကေပါ့။ သံုး၊ ေလးတန္း ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာ့စ္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေခတ္စားတာပါ။ ေမာ့စ္ကေရေလွ်ာေပၚမွာ ေၾကာက္ၿပီးေအာ္ေနတဲ့အခန္း ရိုက္ေနတာထင္ပါရဲ့။ လူေတြက၀ိုင္းအံုေနတာပဲ။ ေဒြးက ေရေလွ်ာေနာက္ဖက္ ေခ်ာင္ေလးထဲမွာ သားေရေက်ာပိုးအိတ္ အနက္ကေလးလြယ္လို႔ပါ။ ဘယ္သူမွသူ႔ကို မမွတ္မိသလို ဂရုလည္းမစိုက္ၾကပါဘူး။ သူကအဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔တြဲၿပီး ဗီဒီယိုစရိုက္ကာစေပါ့။ ေဖေဖက စၿပီးသတိထားမိတာပါ။ နာမည္ကဆန္းေတာ့ မွတ္မိတယ္ေလ။ သြားၿပီးမိတ္ဆက္တာေတြ စကားေျပာတာေတြမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္ရမွန္းလည္းမသိပါဘူး။ ေဒြးဆိုတာ သိတယ္ဆိုရံုေလာက္ ရစ္သီရစ္သီသြားၾကည့္ ရီျပၿပီး ေရျပန္ကူးေနလိုက္တာ။ အဲဒီတခါပဲ အျပင္မွာျမင္ဖူးပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းနာမည္ႀကီးလာ၊ အကယ္ဒမီေတြဘာေတြရတဲ့အထိ ေဖေဖကသတိရရင္ ျပန္ေျပာတုန္းပါပဲ။ ငါတို႔ေတြ႔တုန္းက ဘယ္သူမွေတာင္မသိဘူးေနာ္တဲ့။ အခုေတာ့ နာမည္ႀကီးၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေၾကြရတယ္။ တကယ္လို႔သိလိုက္ရေတာ့ ခဏေၾကာင္ၿပီးမွင္သက္သြားတယ္။ အခုထိေတာင္ မယံုႏိုင္ေသးသလိုပဲ။ ေသျခင္းတရားက ေတာ္ေတာ္ကို အစိုးမရတာပါလားလို႔။ ေကြးေသာလက္မဆန္႔မွီတဲ့။

အခုခ်ိန္ေသခဲ့ရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေခ်းထားတဲ့အေၾကြးေတြက လြဲရင္ ေနာက္ဆံတင္းစရာေတာ့ မရွိေသးသလိုပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေသခ်င္ပါတယ္။ ဆရာတင္မိုးလို ျပန္ခ်င္ရက္နဲ႔ မေရာက္လိုက္တဲ့ဘ၀မ်ဳိး... ျပန္သတိရမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းရျပန္ဘူး။ တေန႔ေန႔မွာ လူကိုယ္တိုင္သြားေတြ႔မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အဲဒီတေန႔ေန႔ကို ေသျခင္းတရားကမေစာင့္ခဲ့ဘူး။

မေသခင္ေလး ေမေမနဲ႔ေဖေဖကိုေတာ့ ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္။
မေရာက္ဖူးတဲ့ ငပလီဆိုတာလည္း သြားၾကည့္ခ်င္ေသးရဲ့။
ျမစ္ဆံုဆိုတာကလည္း လွတယ္ဆိုပဲ။
ႏွင္းေတြကိုလည္း ကိုင္ဖူးခ်င္ေသးတယ္။
ေရႊတိဂံုဘုရားလည္း ဖူးလိုက္ခ်င္ေသး။

စစဥ္းစားမိတုန္းက ေနာက္ဆံမတင္းတာ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာပါေပါ့လား။ လူဆိုတာကလည္း ခက္သားလား။ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္က မေလ်ာ့ပဲ ပိုပို တိုးပြားလာတတ္တာကိုး။ အခုပဲၾကည့္ မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္း ေသဖို႔အဆင္အသင့္ေတာ့ျပန္ဘူး။

အခုတေလာစာေရးခ်င္စိတ္လည္းမရွိတာနဲ႔ အိမ္မွာရွိတဲ့စာအုပ္ေတြ လွိမ့္ဖတ္ေနမိတယ္။ သေဘာက်တဲ့ စာေတြကို Print Out ထုတ္ထား ဖိုင္တြဲထဲက ကဗ်ာဆရာဇြန္မႈိင္းရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကို DVBမွာ ဦးေနေဇာ္ႏိုင္ ရြတ္ျပသြားတာကို အရမ္းသေဘာက်လြန္းလို႔ သိမ္းထားတာေလး ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ကဗ်ာေလးကို သိတာေတာ့ ၂၀၀၃ ေလာက္ကပါ။ အဲဒီကတည္းက သိေပမယ့္ အသံေနအသံထားနဲ႔ ရြတ္ျပသြားတာကို နားေထာင္ရေတာ့ မွင္သက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ၀မ္းနည္းမိတယ္။ ဘာကိုလြမ္းမိမွန္းလဲ မသိ။ အားလံုးကိုခံစားေစခ်င္လို႔ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ ဆရာဇြန္မႈိင္း စိတ္မဆိုးေလာက္ဖူးလို႔ ထင္ပါရဲ့။

မတက္နဲ႔...

တူတာတခုကေတာ့...

အသက္ ၁၀ႏွစ္ရွိတဲ့ ေလာ္ရီကေလးကို မင္းအေဖနဲ႔ အေမမွာ သေဘာထားခ်င္းတိုက္ဆိုင္တာ ဘာေတြရွိလဲလို႔ ေမးပါတယ္။သူက "တူတာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေနာက္ထပ္ကေလးမယူပါရေစနဲ႔ေတာ့တဲ့"။ ။ ။

ဘာလုပ္ၾကသလဲ...

ပထမဆံုးခ်ိန္းေတြတဲ့ အခါ စံုတြဲေတြဘာလုပ္ၾကသလဲ။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လိမ္ေျပာၾကတယ္။ အဲလိုနဲ႔ပဲ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေတြ႔ဖို႔ စိတ္၀င္စားသြားၾကေရာတဲ့။ ေျဖတဲ့သူက ၁၀ႏွစ္သား မာတင္ပါ။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ အိမ္ကေမာင္ေလးရဲ့ ဂႏၲ၀င္ဟာသပါ။

ေမေမနဲ႔ေဖေဖဟာ သားသမီးေတြအတြက္ အကုန္အက်မ်ားေၾကာင္း ညည္းျငဴ ေနပါတယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်ဳိကိုက ၀င္ေျပာလိုက္တယ္ "ဒါေၾကာင့္ဘယ္ေတာ့မွ ကေလးမေမြးဘူး" လို႔။အဲဒီေတာ့ ေမာင္ေလးက "ဟာ၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ကေလးမရွိရင္ စိတ္တိုတဲ့အခါ၊ ေဒါသထြက္တဲ့အခါ ဘယ္သူ႔ကို ဆူမလဲ" တဲ့။

အဲလိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္ထဲရွိတာ ေျပာလို႔ရတဲ့အခ်ိန္ေလးကို လြမ္းမိတယ္။ အခုေတာ့ ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ မၿပံဳးခ်င္လည္းၿပံဳး၊ ၿပံဳးခ်င္လည္းၿပံဳး...

မွတ္ခ်က္။ ။ တမင္ဘန္းစကားအေနနဲ႔ေျပာၾကတဲ့ ေရခ်မ္းခ်မ္းတစ္ခြက္တို႔လို စကားမ်ဳိးကိုမဆိုလိုပါ။

ဒီေခါင္းစဥ္ေလးကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားက ေဒၚအမာလည္း ခင္ပြန္းအနိစၥ ေရာက္တာနဲ႔ စိတ္မ်ား ကေတာက္ကတက္ျဖစ္ေနရွာထင္ပါရဲ့လို႔ ကၽြန္မကို သနားေနၾကမလား မသိပါ။

“ဘုန္းဘုန္း တာ့ တာ” ဆိုတဲ့အသံမ်ဳိး မၾကာမၾကာ ၾကားရလြန္းလို႔ နားကေလာတာနဲ႔ ဒီေခါင္းကို တပ္လိုက္မိတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ကေလးငယ္ေတြကို လူႀကီးမိဘေတြက ဘယ္သူျပန္ခါနီးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ “တာ့-တာ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဆိုၿပီး လက္ျပခိုင္းေနၾကပါတယ္။

ၿမဳိ႕ေပၚတြင္လားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီ တာ့-တာက ေတာႀကိဳအံုၾကားအထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ ဆင္းသက္လို႔ ေနပါတယ္။

ဒါကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔မွာ ျပန္ခါနီး ႏႈတ္ဆက္စရာစကား တစ္ခု မရွိမျဖစ္၊ အပူတျပင္း လိုအပ္ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ လိုသမွ မဟားဒယားမို႔ ကိုယ့္မွာလည္း မရွိေလေတာ့ သူမ်ားဟာကို အတင္း ဆြဲယူသံုးထားရတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါၿပီ။

“တာ့-တာ” ဆိုတာ ဘယ္လူမ်ဳိးက သံုးစြဲတဲ့ စကား၊ ဘာအဓိပၸါယ္ရွိတယ္ ဆိုတာကို ဇာစ္ဇာစ္ျမစ္ျမစ္သိၾကတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ကေလးလႈပ္ျပၿပီး ေတြ႔ကရာလူကို “တာ့-တာ” ေနၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကမ်ား ကဲသထက္ကဲၿပီး “ဘိုင့္ဘိုင္ - တာ့တာ - ခ်ဲရီးယို” အထိ လုပ္ေနၾကေလရဲ့။

ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္ကျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေမကသင္တာ လူႀကီးေတြကို “ဦးတင္ပါေသးရဲ့” လို႔ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရမယ္တဲ့။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ “ကၽြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာျပန္ေတာ့ “ျပန္ပါဦးမယ္ေနာ္” လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါျမန္မာ့ႏႈတ္ဆက္နည္း ျဖစ္မွာပါပဲ။ ခုေခတ္လို လက္ကေလးျပၿပီး “တာ့-တာ”လို႔ ဆိုမိရင္ အေမက လက္မ်ားပုတ္ခ်မလား မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ “ဘာလဲ ညည္းတို႕စကားက တာတယ္ဆိုတာ ေကာင္းမွတ္လို႔ လူထဲသံုးေနရတာလား” လို႔ ေငါက္မွာ အမွန္ပါပဲ။

ျမန္မာစကားက လူေပၚစ အဆင့္မ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကြယ္၀ပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ မဆင္းရဲပါဘူး။ လူၾကည့္ၿပီး အသက္နဲဲ႔အလိုက္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အလိုက္ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုရတဲ့စကားမ်ဳိးပါ။ ဒီလိုယဥ္ေက်းမႈဟာ လူမ်ဳိးတိုင္း မွာေတာင္ မရွိပါဘူး။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ သမနိရွည္လွတယ္ဆိုတဲ့ တရုတ္တို႔လို လူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕မွာသာ ရွိတာပါ။
အေဖလုပ္တဲ့လူအေပၚကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ႀကီး မေက်လည္ေပမယ့္ “မင္းကလဲကြာ” လို႔ ျမန္မာစကားက ေျပာလို႔မရပါဘူး။ “ခင္ဗ်ားႀကီးကလဲဗ်ာ” လို႔ ေျပာမိရင္ေတာင္ “အေဖကို ခင္ဗ်ားလံုးႀကီး ရိုက္ေျပာတာ ရိုင္းလိုက္တာ” လို႔ ဆိုပါေသးတယ္။ “ယူကလည္း ဂြက်လိုက္တာ” လို႔ ေျပာခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ “အေဖကလည္း အေဖရာ” ဆိုတာမ်ဳိးကို အလြန္ဆံုးေျပာရတာပါ။ ျမန္မာမွာ ကိုယ္ကေျပာခ်င္တဲ့လူနဲ႔ တန္ရာေ၀ါဟာရကို ေရြးၿပီး သံုးစြဲရပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပဲ။

ခုေတာ့ ရည္းစားလည္း “တာ့-တာ”၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း “တာ့-တာ”၊ ဘုန္းႀကီး ရဟန္းလည္း “တာ့-တာ” တဲ့။ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနၾကတယ္ မသိပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ မိုးကုတ္သြားလည္ၾကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အိမ္တိုင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားက “ျဖည္းျဖည္း ျပန္ပါရွင္” တဲ့။ ဒါဟာ ျပန္ခါနီး လူကို မိုးကုတ္က ႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားပါ။ မိုးကုတ္မွာ လမ္းေတြက ေျမျပင္လမ္း မဟုတ္ဘူး။ အတက္အဆင္း၊ အေကြ႔အေကာက္ေတြ၊ ကားနဲ႔ခရီးသြားရတာ၊ ကားအျမန္ေမာင္းရင္ အသက္အႏၲရာယ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ၊ ေတြ႔ေပါင္းလည္း မေရတြက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဆီမွာ ခြဲခါနီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူတိုင္းကို “ျဖည္းျဖည္းပဲျပန္ပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္မွာ မွာတာထင္ပါရဲ့။ ေမတၱာေစတနာ ကရုဏာအျပည့္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ စကားမို႔ ၾကားရသူရဲ့ နားထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ တာ့-တာ နဲ႔ မကြာလား။

ျမန္မာမွာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ၾကြယ္ၾကြယ္၀၀ ရွိၿပီးသားပါ။

လူထုေဒၚအမာ(ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္း)

ဒါေလးကို ဖတ္မိေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တာ့-တာ ေနမိတာကို သတိရပါတယ္။ ဘယ္တုန္းက စသံုးခဲ့မွန္းမမွတ္မိေပမယ့္ ဘိုင့္ဘိုင္ လို႔မေျပာပဲ တာ့တာ လို႔ေျပာလာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ သိမိသေလာက္ေတာ့ တာ့တာဆိုတာ British အသံုးပါ။ “Ta Ta” လို႔ သူတို႔စာလံုးေပါင္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာလံုးရဲ့အတိအက် အဓိပၸါယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေရးသားထားတာေတာ့ မေတြ႔မိသလိုပါပဲ။ ကေလးေတြ အဖြားကို “Na Na” လို႔ေခၚသလို ကေလးေျပာတာကို လိုက္တုေျပာၾကတဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားလို႔ထင္ပါတယ္။

တာ့တာဆိုတဲ့ စကားေလးကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားမာ ေျပာသလို ေနရတကာတိုင္း တာ့တာေနတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကားရဆိုးပါတယ္။ အမွန္ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကျပန္မယ္ဆိုရင္ အိမ္ကလူႀကီးေတြ ေျပာခိုင္းတာက “အန္တီ၊ဦး ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ရွင္”။ အဖြားမာေျပာသလို “ဦးတင္ပါေသးရဲ့” ဆိုတာေလးကို အရမ္းသေဘာက်မိပါတယ္။ မိုးကုတ္ကေျပာတဲ့ ‘ျဖည္းျဖည္းျပန္ပါရွင္” ဆိုတဲ့ စကားေလးကိုလည္း ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ အခုေတာ့ ဆရာ၊ဆရာမ အိမ္သြားလည္ၿပီး ျပန္လဲ တာ့တာ၊ အဖိုးအဖြားအိမ္လည္း တာ့တာ။ ရင္းႏီွးတဲ့ ဦးပဇင္းတခ်ဳိ႕ကိုေတာင္ တာ့တာ လုပ္ၾကတာ ျမင္ဖူးပါတယ္။
လူထုဦးလွရဲ့ တပည့္ေတာ္မၾကြပါဦးမယ္ဘုရား ဆိုတဲ့ ပံုျပင္ေလးကိုပါ ထပ္ၿပီးသတိရမိ ပါတယ္။
ရြာတစ္ရြာမွာ သားအမိ၊သားအဖ သံုးေယာက္ရွိသတဲ့။ တစ္မိသားစုလံုးဟာ ဘာသာတရားကိုင္း႐ႈိင္းၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းရဲ့ ေန႔စဥ္ဆြမ္းတကာ၊တကာမေတြေပါ့။ သမီးျဖစ္သူဟာ ေန႔စဥ္ဆြမ္းခ်ဳိင့္ပို႔တဲ့ ကုသိုလ္ကို ယူသတဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီး ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတာကို ၾကည္ႀကိဳၿပီးမွ ဆြမ္းခ်ဳိင့္အလြတ္ကိုယူၿပီး ျပန္တာေပါ့။ အဲဒီေကာင္မေလးဟာ ျပန္ခါနီးတိုင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို “တပည့္ေတာ္မ ၾကြပါဦးမယ္ ဘုရား”လို႔ ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္တယ္တဲ့။ ဆရာေတာ္လည္း ဒီကေလးမ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ႔အေမလာမွ ေျပာဦးမွပါ။ မသိလို႔ေနပါလိမ့္မယ္ လို႔ ေတြးသတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွေတာ့ သမီးျဖစ္သူမအားတာနဲ႔ အေမကိုယ္တိုင္ဆြမ္းခ်ဳိင့္ လာပို႔သတဲ့။ ဆရာေတာ္လည္း ဒီတခါေတာ့ ေျပာလိုက္မွပဲ ဆိုၿပီး “တကာမႀကီး၊ တကာမႀကီး သမီးဟာ ဘုန္းႀကီးကို ျပန္ခါနီးတိုင္း တပည့္ေတာ္မ ၾကြပါဦးမယ္ ဘုရား လို႔ခ်ည္းေလွ်ာက္ေနတယ္ကြယ့္”လို႔ ေျပာလိုက္သတဲ့။ အေမလုပ္တဲ့သူဟာ အရမ္းကို ေဒါသထြက္သြားသတဲ့။ ရွက္လည္းရွက္သြားတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာေတာ္ကို “တင္ပါ့ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္မ အျပစ္ပါပဲ၊ ေနာက္ဆို အဲလို မိန္႔ေတာ္မမူေအာင္ ဆံုးမလိုက္ပါ့မယ္ ဘုရား”လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သတဲ့။ ဆရာေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တကာႀကီးကို ေျပာမွပဲလို႕ စဥ္းစားမိသတဲ့။

ဥပုသ္ေန႔မွာေတာ့ ဆြမ္းတကာဟာ သီလယူဖို႔ ေက်ာင္းကိုလာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက သီလမေပးခင္ တကာႀကီး၊ တကာႀကီးသမီးက ဒီလိုေလွ်ာက္လို႔ တကာႀကီးဇနီးကို ဘုန္းႀကီးမိန္႔တာကို ဇနီးက ဒီလိုျပန္ေျပာသကြဲ႔လို႔ အေၾကာင္းစံုရွင္း သတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဆြမ္းတကာဟာ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ သီလေတာင္မယူႏိုင္ပဲ ဘုန္းႀကီးကို အျမန္ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ကို ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ျပန္သြားသတဲ့။ သူဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္သြားတာက “ဒီေလာက္ျဖစ္လွတဲ့ သားအမိ ေနာက္ဆို အရွင္ဘုရားေက်ာင္း၀င္းထဲ ေျခေတာ္ရာေတာင္ မခ်ေစရပါဘူး ဘုရား”တဲ့။
လူထုဦးလွ(ေက်ာင္းကန္အနီးမွ ျမန္မာပံုျပင္မ်ား)
TA TA ဆိုတာေလးကို ရွာၾကည့္ေတာ့ ဒီႏွစ္ခုပဲ တိတိက်က်ေတြ႔ရပါတယ္။
တာ့-တာ ၁
တာ့-တာ ၂

ဘေလာ့ကိုလာဖတ္တဲ့ သူေတြကေျပာတယ္။ စာေရးႀကဲတယ္တဲ့။ မပ်င္းနဲ႔တဲ႔။ ဟုတ္ကဲ့ ပ်င္းတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးႀကဲတာ ပ်င္းတာတစ္ခုထဲေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေရးရမွန္းကို မသိလို႔ပါ။

သူမ်ားေတြေရးၾကသလို ကဗ်ာ ေရးရေအာင္လည္း ေမာ္ဒန္ကဗ်ာဆိုတာကို ဖတ္ရင္ေတာင္နားမလည္တာ။ ကိုယ္တိုင္ေရးဖို႔ဆို ေ၀လာေ၀း။ ဒါဆို ကာရံနဲ႔ကဗ်ာေရာ... ပိုဆိုးပါေသးတယ္။ ကာရံလွလွမယူတတ္... စာလံုးက်စ္က်စ္မသံုးတတ္... ဘယ္လိုလုပ္ ကဗ်ာေရးမလဲ။

ဒါဆို ခံစားခ်က္ေလးေတြ၊ ရင္တြင္းျဖစ္ေလးေတြ... အင္း ကဗ်ာထက္ ပိုဆုိးမယ္ထင္တယ္။ အိမ္မွာဆို ေဖေဖက ခံစားခ်က္မရွိလြန္းလို႔ ေသြးေအးသတၱ၀ါတဲ့။ တခါတေလမ်ား ေသြးကေအးရံုမဟုတ္ပဲ ခဲမ်ားေနလား သမီးရယ္တဲ့။ ကဲ... ဘယ္လိုလုပ္ ရင္တြင္းျဖစ္ဆိုတာ ထြက္ပါေတာ့မလဲ။

ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြေရာ... ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဖတ္တဲ့သူအက်ဳိးရွိတာေပါ့။ ဟဲဟဲ... တခုပဲ။ ဘာကိုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မသိ၊ နားမလည္။ ဖတ္တဲ့သူကို ဘယ္လိုရွင္းမလဲ။

ေနာက္တမ်ဳိး... သတင္းေတြကို စံုေအာင္လိုက္မဖတ္ႏိုင္သူအတြက္ သတင္းေလးေတြ အျမည္းသေဘာ ေရးရင္ေရာ။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ႏွစ္ရက္တခါေလာက္ အလ်င္မီေအာင္ မနည္းရယ္။ အဲဒီေတာ့ မျဖစ္ျပန္ဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ သံုးရက္မွတခါေလာက္ လာလည္တတ္တဲ့ အေတြးေလးေတြကို အမိအရ ေရးေနရတာကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔။ ဘာေရးသင့္လဲ အႀကံေလးမ်ားရွိရင္လည္း ေပးၾကပါလို႔။ (ငပ်င္း လို႔ေခၚသူမ်ားကိုေတာ့ ဟင္းဟင္း)

မိုးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းတဲ့။ မမဆိုး၀ွက္က ေရးခိုင္းပါတယ္။ နဂိုကမွ ေရးစရာမရွိလို႔ ရွာေနတာဆိုေတာ့ ေရးလိုက္ပါၿပီ။

ရြာတဲ့မိုးက မိုးတြင္းမိုးလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ သီတင္းကၽြတ္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ မိုးေတာ္ေတာ္ပါးေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ။ ညတစ္ည တိတိက်က်ဆိုရင္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း x ရက္ေန႔ညေပါ့။ ည၃နာရီေလာက္မွာ မိုးကသည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာပါေတာ့တယ္။ ေန႔ေစ့လေစ့ကိုယ္၀န္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုက္နာလာပါတယ္။ တစ္အိမ္လံုးျပာယာခတ္ကုန္ပါတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ သားဦးျဖစ္သလို အဖိုးအဖြားအတြက္လည္း ေျမးဦးပါ။ ေဆးရံုသြားဖို႔အတြက္ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိတဲ့ ေခါင္းရင္းအိမ္ကို ႏႈိးၾကပါတယ္။ မိုးကလည္း အၿငိဳးနဲ႔ရြာ သလားမွတ္ရေအာင္ သည္းလြန္းလွတယ္။ မိုးသံေလသံၾကားမွာ ဘယ္လိုေအာ္ေအာ္ ကားပိုင္ရွင္လင္မယားက မႏိုးပါဘူး။ အိမ္ေခါင္မိုးကို ခဲနဲ႔ေတာင္ေပါက္ႏႈိးၾကတယ္။ ကေလးရဲ့ကုသိုလ္ကံပဲလား မိုးေၾကာင့္ပဲလား မေျပာတတ္ေပမယ့္ ကားရွင္လင္မယားကေတာ့ လံုး၀မႏိုးပါဘူး။ ႏႈိးမရတဲ့အဆံုးမွာ အိမ္သားတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းမႀကီးေပၚထြက္ ကားငွားရပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ည၃နာရီခြဲ သာသာေလးျဖစ္ေနပါၿပီ။ လမ္းေပၚမွာကားဆိုလို႔ တစ္စီးမွမရွိေအာင္ ေျပာင္ရွင္းေနပါတယ္။ ေနတဲ့ရပ္ကြက္ကလည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ျဖစ္ေလေတာ့ မိုးသည္းသည္းထဲ တစ္အိမ္သားလံုးစိတ္ပူပန္စြာ ကားငွားထြက္တဲ့သူျပန္အလာကို ေစာင့္ေနၾကရံုပဲ တတ္ႏိုင္တာေပါ့။

နာရီ၀က္ေလာက္ အၾကာမွာ ေလးဘီးကားတစ္စီးနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ မိုးရြာႀကီးထဲ ေလးဘီးနဲ႔ကိုယ္၀န္ေဆာင္ကို သယ္ရမွာ မျဖစ္သင့္ေပမယ့္ ၾကာေလစိုးရိမ္ရေလျဖစ္တာေၾကာင့္ ကားေနာက္ခန္းမွာ မိုးကာေတြနဲ႔ တင္ခဲ့ရပါတယ္။ ကေလးကိုကပဲ ကံဆိုးတယ္ထင္ပါရဲ့။ လမ္းထိပ္အေရာက္ ကားကခ်ဳိင့္ထဲအက်မွာ ကားထဲကိုေရ၀င္ၿပီး ကားကထိုးရပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ ကားတစ္စင္းဟာ ေနာက္မွာလာရပ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ဟာ ေဆးရံုကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေဆးရံုကိုေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ မိုးဟာ သည္းႀကီးမည္းႀကီးရြာခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို တိတ္သြားပါတယ္။ ကေလးေလးကိုေတာ့ ေဆးရံုေရာက္ၿပီး ညေနမွ ေမြးခဲ့တာပါ။ တစ္ေနကုန္ အေမကို ဒုကၡေပးၿပီး ဗိုက္နာေအာင္လုပ္ေနခဲ့ၿပီး ညေနေစာင္းမွ ခက္ခက္ခဲခဲေမြးခဲ့ရပါတယ္။ က်န္တဲ့အိမ္သားေတြလည္း ထမင္းတေန႔စာ လြတ္ပါတယ္။ အဲဒီကေလးကေတာ့ ဟဲဟဲ ခ်ဳိကိုပါတဲ့ရွင္။

ဒါကေတာ့ ခ်ဳိကို႕ကို ႀကိဳတဲ့မိုးလို႔ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါရဲ့။ ေနာက္မိုးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး မွတ္မိတာတစ္ခုက...

ဒီႏိုင္ငံကိုထြက္လာဖို႔ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ၊ ပန္းဆိုးတန္းေအာက္ဘေလာက္ကေန ေအာင္ဆန္းကြင္းကို သင္တန္းတက္ဖို႔ေန႔တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ မိုးေတြရြာေနတဲ့ တစ္ေန႔မွာေပါ့၊ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ သမီးရယ္ မိုးခိုပါရေစဆိုၿပီး ထီးေအာက္ကို၀င္လာပါတယ္။ အိမ္ကအဖြားအရြယ္ျမင္ရင္ သနားေနက်အက်င့္အတိုင္း အဖြားဘက္ကို ထီးပိုေဆာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္အထိအသြားမလဲလို႔ ေမးေတာ့ တစ္ဘေလာက္ ပါပဲတဲ့။ ကားဂိတ္အထိလိုက္ပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ပါတယ္။ ထီးတူတူေဆာင္းလာလို႔ ေျခလွမ္း ၄၊၅ လွမ္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အဖြားႀကီးက စကားစေျပာပါတယ္။ သူေနမေကာင္းလို႔ အားေဆးထိုးခ်င္ပါတယ္တဲ့၊ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္သေလာက္ လွဴခဲ့ပါတဲ့။ ကားဂိတ္အထိလိုက္ပို႔ေပးမယ့္ စိတ္ဘယ္လြင့္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေလ ေဆးခန္းတစ္ခုေခၚသြားၿပီး မ်က္စိေရွ႕မွာ ခ်က္ခ်င္းထိုးခိုင္းလိုက္ခ်င္တယ္။ အိပ္ထဲမွာကလည္း ပိုက္ဆံကမပါ၊ အဖြားႀကီးကို မိုးရြာထဲေမာင္းထုတ္ရေအာင္လည္း အသဲကမမာ၊ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ဓာတ္က်သြားပါတယ္။ ေစတနာထားရတာကိုေတာင္ စိတ္ပ်က္လာမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ပိုက္ဆံ ၅၀ေပးလိုက္ေတာ့ သာဓုပါဆိုၿပီး အနီးနားက အမိုးတစ္ခုေအာက္ ၀င္သြားပါတယ္။ ဘာမွမေျပာခ်င္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာကိုမွန္းမသိသလို ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းလဲမသိပါဘူး။ ကိုယ္လိုလူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ဖူးၿပီး ဘယ္လိုခံစားရလဲ သိခ်င္ေပမယ့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု မိုးအေၾကာင္း စဥ္းစားမိလို႔ ျပန္သတိရသြားမိတာပါ။ အခုအခ်ိန္ဆို ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ပိုဆိုးေနၿပီလားေတာင္ မေျပာတတ္ဘူး။

ဒါေတြကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ စဥ္းစားမိသေလာက္ပါ။ ေနာက္မွသတိရရင္ ေနာက္ပို႔စ္တစ္ခုတင္တာေပါ့။ =)

ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္မွာ

ထံုးဖို မူလြန္ေက်ာင္းက ကေလးငါးေယာက္အတြက္ ပထမဆံုးလ ေထာက္ပံ့ပစၥည္း - ၆၂၂၀၀/-
အမွတ္ (၃) ေအးသာယာ မူလြန္ေက်ာင္းက ကေလး ငါးေယာက္ အတြက္ ပထမဆံုးေထာက္ပံ့ေငြပစၥည္း - ၄၂၆၅၀/-

လာမယ့္ ၁၇ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ဟာ အေဖမ်ားေန႔တဲ့။

ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကေလးေတြဟာ ငယ္စဥ္မွာ ေယာက္်ားေလးေတြက မိခင္ကိုခင္တြယ္ၿပီး မိန္းခေလးေတြက ဖခင္ကိုပိုခင္တြယ္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သေဘာအရျဖစ္ၿပီး အသက္ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္မသိသာ ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အကယ္၍ပံုမွန္မျဖစ္ေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းလြဲေနၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။

အိမ္မွာဆိုရင္ ေမာင္ေလးနဲ႔ ေမေမနဲ႔က အၿမဲတမ္း တက်က္က်က္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သားမွသူ႔သားပါ။ တခါတေလ မနာလိုေတာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ ေဖေဖကလည္း သမီးေတြမွ သမီးေတြပါ။ သူနဲ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာတူတဲ့ ခ်ဳိကို႔ကို အသည္းဆံုးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အေဖမ်ားေန႔အႀကိဳ ေဖေဖ့အေၾကာင္း နည္းနည္းေလးေရးရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိလို႔ပါ။

ေဖေဖဟာ ေမာင္ႏွမေတြထဲ အႀကီးဆံုး၊ အလိုလိုက္ခံရဆံုး၊ အဆိုးဆံုးပါ။ အိမ္ကိုလည္း သိပ္ခင္တြယ္တတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေမေမနဲ႔ ယူၿပီးလို႔ ခ်ဳိကို႕ကိုေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဖေဖေလာက္ အိမ္ကိုခင္တဲ့လူ မရွိေတာ့ဘူးထင္ရေအာင္ပါပဲ။ ေမေမနဲ႔ ေဖေဖဟာ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ အတူမေနႏိုင္ပါဘူး။ ေမေမက တာ၀န္က်တဲ့ေနရာမွာ ကေလးေတြကို အဖိုးအဖြားေတြ အကူအညီနဲ႔ ေခၚထားၿပီး ေဖေဖကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သလိုေနရပါတယ္။ ေဖေဖဟာအလုပ္အားလို႔ ခြင့္ရတာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာၿပီး သားသမီးေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနေတာ့တာပါ။ သားသမီးေတြအကုန္လံုးကို ကုိယ္တိုင္ေရးခ်ဳိးေပးပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီးရင္ ကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ တန္းစီအိပ္ၾကၿပီး ပံုေျပာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖေျပာေလ့ရွိတဲ့ ပံုျပင္ေတြက သရဲအေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သရဲဆိုတာ တစ္ကယ္မရွိဘူး ဆိုတာကို ပံုေလးေတြနဲ႔ေျပာတာပါ။ ပံုထဲက ဇာတ္လိုက္ကေတာ့ ေမာင္ေလးေပါ့။

တခါတေလ ေနာက္ ခ်င္တဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ ပံုအရွည္ႀကီး ေျပာရမလား၊ တိုတိုေလး ေျပာရမလားလို႔ ေမးတတ္ပါတယ္။ အရွည္ႀကီးေျပာဆိုရင္ေတာ့ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကိုရွည္လေမ်ာႀကီး ဆိုတာရွိသတဲ့။ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရွည္လဲေမးရင္ သူက ဆန္႔ထုတ္လိုက္တာ ရွည္ရွည္လာသတဲ့။ ဒါအကုန္ပဲလားဆိုရင္ ဆန္႔ထုတ္လိုက္၊ ဒါအကုန္ပဲလားဆို ဆန္႔ထုတ္လိုက္… ေဖေဖပံုျပင္က ဒါပါပဲ။ ဆန္႔ေနတာ မၿပီးေတာ့ပါဘူး။ ခ်ဳိကိုတို႔လည္း ဘယ္ရမလဲ ဒါဆိုတိုတဲ့ပံုေျပာဆိုေတာ့ အဲဒီကိုရွည္လေမ်ာႀကီးက ဆန္႕ေနတာကေန ျပန္က်ဴံ႕လိုက္တာ တိုတို တိုတိုလာေရာ ဆိုၿပီး ဆက္ျပန္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေဖေဖ့ပံုျပင္ေတြပါ။

ေဖေဖဟာ ခ်ဳိကိုတို႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက က်ဴရွင္တို႕ဘာတို႔လည္း မယူခိုင္းပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ဴရွင္ယူၾကမယ္၊ အတူတူယူမလားလို႔ေမးရင္ ေဖေဖက သမီးႀကီးက က်ဴရွင္ယူစရာလိုလား၊ လိုရင္ယူ၊ အမွတ္ေကာင္းဖို႔လား၊ စာမလိုက္ႏိုင္လို႔လား၊ စာလိုက္ႏိုင္တယ္၊ သင္တာေတြနားလည္တယ္ဆို ဘာလို႔ယူေနမလဲ၊ က်ဴရွင္ယူမွ အမွတ္ေကာင္းမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ယူမေနနဲ႔ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္သိရင္ ၿပီးေရာ သူမ်ားအထင္ႀကီးစရာမလိုဘူးတဲ့။ အဲဒီကတည္းက က်ဴရွင္ဆိုတာ မယူခဲ့တာ ဆယ္တန္းမွပဲ ၀ိုင္းက်ဴရွင္တက္ခဲ့တာပါ။ အဲေလာက္ေျပာခဲ့တဲ့ ေဖေဖလည္း အခုေတာ့ မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေလးေက်ာင္းက ဆရာမက က်ဴရွင္တက္ရမယ္လို႔ Vito နဲ႔ ေျပာလာေတာ့ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ေတာင္ က်ဴရွင္တက္ေနရတယ္ သမီးႀကီးရဲ့လို႔ ေျပာလာပါတယ္။

ေဖေဖဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အေဖေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေခတ္မွီပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေပၚကာစမွာ သားသမီးေတြကို အေျခခံေတာ့ သိေအာင္ဆိုၿပီး သင္တန္းအပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္ုးက သင္တန္းေတြဘာေတြ ေခတ္မစား ေသးပါဘူး။ ခ်ဳိကို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေစာဆံုးကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထိေတြ႔ဖူးတာ ခ်ဳိကိုပါလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အင္တာနက္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိၾကေသးတာပါ။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာရိုက္တယ္၊ စာရင္းဇယားေတြသိမ္းတယ္၊ ပံုဆြဲတယ္၊ ဒီဇိုင္းဆြဲတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ေခတ္မွီတဲ့ေဖေဖဟာ ခ်ဳိကို႕ကို ဆယ္တန္း ၿပီးၿပီးျခငး္မွာပဲ စကၤာပူပိုလီတက္ဖို႔ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ေတာ္ေတာ္ေျပာၾကပါတယ္။ ကေလးကငယ္ေသးတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံကို တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ညာျဖစ္မယ္ေပါ့။ ေဖေဖက ခ်ဳိကို႔ကိုေမးပါတယ္။ သမီးႀကီးသြားခ်င္လားတဲ့။ ေဖေဖတို႕ ေက်ာင္းၿပီးကာစက အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ ရွားေသးတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္ထဲ၀င္လိုက္ရင္ လူေတြကအထင္ႀကီးၾကတယ္။ အလုပ္ကကားေလးနဲ႔ ဟိုသြားလိုက္ဒီသြားလိုက္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို လြယ္အိပ္ေလးလြယ္ၿပီး passport ရံုးကို၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ေတာင္ ေဖေဖကကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေသးတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ သူတို႔ဘာျဖစ္ေနလဲ။ ေဖေဖတို႔ဘာျဖစ္ေနလဲတဲ့။ ခ်မ္းသာတယ္၊ မခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာ ကံတရား။ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ သူတို႔မွာ ဘ၀အတြက္ အာမခံခ်က္ေတြရွိတယ္။ ေဖေဖတို႔မွာမရွိဘူးတဲ့။ သင္ခဲ့တဲ့ပညာေတြကို အေရးေပးမခံရဘူးတဲ့။ သမီးႀကီးကို ခ်မ္းသာေအာင္ လႊတ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ တတ္သင့္တဲ့ပညာကို သင္ေပးတဲ့ေနရာကို လႊတ္တာတဲ့။ သမီးႀကီးသြားမလားတဲ့။ သြားရင္ေတာ့ ဟိုမွာပင္ပန္းမယ္၊ ဒီကသူငယ္ခ်င္းေတြလို အျပင္သြားျပန္လာ လက္ေဆး၊ ထမင္းစားလုပ္သလို သမီးမေနရဘူး၊ အခ်ိန္တန္ မိဘကိုမုန္႕ဖိုးလက္ျဖန္႔ေတာင္း သမီးလုပ္လို႔မရဘူး၊ ဟိုကလူေတြလိုပဲ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္၊ ကိုယ့္မုန္႔ဖိုးကိုယ္ရွာ၊ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ယူရမယ္တဲ့။ (အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပိုလီဒီေလာက္ေခတ္မစားေသးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္)

ဒီစကားေတြကို အဲဒီတုန္းက နားေထာင္ခဲ့ေပမယ့္ ေသခ်ာစဥ္းစားခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စြန္႔စားရမယ္၊ သူမ်ားမလုပ္ေသးတဲ့ အလုပ္လုပ္ရမယ္ ဆိုၿပီး သြားမယ္ေျပာခဲ့တယ္။ က်န္တာေတြေတာ့ သိပ္မစဥ္းစားခဲ့တာအမွန္ပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ျမင္ၾကည့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေယာင္ခ်ာခ်ာအခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ညီမေလးကို ေက်ာင္းထားေပးႏိုင္ေနၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ မိဘရဲ့၀န္ကို ေပါ့ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ဘ၀င္အျမင့္သား။ ဒါေတြဟာ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ပါ။ ေဖေဖရဲ့ ေခတ္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ပဲ အၿမဲဂရုစိုက္ ေနတာေၾကာင့္။

ေရးတာ အရမ္းရွည္သြားၿပီထင္တယ္။ ေဖေဖ့အေၾကာင္းကေတာ့ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ ခ်ဳိကိုက ေဖေဖ့သမီးေလ။ I am a Daddy’s girl! တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖဂုဏ္ယူရတဲ့ သမီးျဖစ္ေကာင္းပါရဲ့။

ဒီစာေလးကို ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း ခဏခဏေတြ႔ေနရတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ေကာက္ကိုင္လုပ္ေတာ့လည္း ဒီစာသား၊ အင္တာနက္မွာ သတင္းဖတ္ေတာ့လည္း ဒီစကားပံု၊ အိမ္ကညီမကလည္း ေျပာတာဒီစကား။

ဖတ္ဖူးတဲ့ပံုျပင္ေလးတစ္ခုကို သတိရမိပါတယ္။

ေရွးတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ သူတို႔ဟာ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီ သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈ အတြက္ ရြာစဥ္လွည့္ၿပီး ကုန္သြယ္မႈလုပ္ၾကသတဲ့။ လမ္းခရီးမွာ သူခိုးဓါးျပ ရန္ကိုေၾကာက္တဲ့အတြက္ အၿမဲႏွစ္ေယာက္အတူသြားၿပီး အျမတ္အစြန္းကိုလည္း သာတူညီမွ်ခြဲေ၀ၾကသတဲ့။ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေပမယ့္ အယူအဆခ်င္းကေတာ့ မတူဘူးတဲ့။ တစ္ေယာက္က ရိုးရာနတ္ကိုးကြယ္မႈကို ယံုၾကည္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရတနာသံုးပါးသာ ကိုးကြယ္ရာလို႔ ယံုၾကည္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွ အျပစ္မေျပာၾကပဲ ေနလာၾကရာက တစ္ေန႔မွာ အရမ္းနက္တဲ့ေတာကို ျဖတ္ၿပီးသြားရမယ့္ ခရီးတစ္ခုေပၚလာေရာတဲ့။ ဘယ္သူမွမသြားရဲတဲ့ ခရီးျဖစ္ေတာ့ အျမတ္အစြန္းကလည္း မ်ားမ်ားရႏိုင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီး စြန္႔စားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ခရီးထြက္လာၾကတာ ေတာအုပ္အလယ္အေရာက္မွ ေနေစာင္း လာတာေၾကာင့္ တစ္ညတာနားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကသတဲ့။

ဒီမွာတင္ပဲ နတ္ကိုးကြယ္တာကို ယံုၾကည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက ‘သူငယ္ခ်င္းေရ ဒီေတာက က်ားဆိုး ေပါတယ္ေျပာတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဒီအပင္က အရွင္ကို ပူေဇာ္ပသၿပီး အိပ္ၾကရေအာင္ကြာ’ လို႔ေျပာသတဲ့။

ဟိုသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ‘ဘုရားရွိခိုးၿပီးၿပီပဲကြာ၊ မလိုေတာ့ပါဘူး’ လို႔ ေျပာတာေပါ့။

ပထမေျပာတဲ့တစ္ေယာက္က ‘ဒါဆိ္ုလည္း မင္းထိုက္နဲ႔ မင္းကံေပါ့ကြာ၊ ငါကေတာ့ လုပ္မွာပဲဆိုၿပီး အပင္ဘက္လွည့္ လက္အုပ္ခ်ီ အရွင့္ကို အကၽြႏု္ပ္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို အပ္ပါတယ္’ လို႔ ေျပာၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္သြားသတဲ့။

ညလယ္မွာပဲ က်ားတစ္ေကာင္ဟာ သူတို႔အိပ္ေနတဲ့နားကို ေရာက္လာပါေရာ။ လူနံ႕ရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ေရာေပါ့။ စားရခ်ည္ေသးဆိုၿပီး အနားကပ္သြားေတာ့မွ သူတို႔အိပ္ေနတဲ့အပင္က ေတာ္ေတာ္တန္ခိုးႀကီးတဲ့ အရွင္ႀကီးဆိုတာအပိုင္ျဖစ္ေနပါေရာ။ ဒါနဲ႔က်ားက အပင္ပိုင္ရွင္ အရွင္ႀကီးကို ‘အို သစ္ပင္ပိုင္စိုး တန္ခိုးႀကီးမား အရွင္ႀကီးခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး၏ သဘာ၀အရ လူသားသတၱ၀ါကို အနံ႔ေလးရရံုမွ်နဲ႔ သြားရည္တမွ်ားမွ်ားက် စားလိုလွပါတယ္၊ ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ’ လို႔ ေျပာသတဲ့။

ဒီအခါမွာ အရွင္ႀကီးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ‘အင္း… အိပ္စက္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္အနက္မွာ ဒီဘက္က ပုဂၢိဳလ္က ဘုရားသာရွိခိုးၿပီး ငါ့ကိုဘာမွမေျပာမဆို အိပ္သြားတယ္၊ ဟိုဘက္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ သူ႕ကိုယ္ခႏၶာကို ငါ့ကိုအပ္ၿပီး အိပ္ရွာတယ္၊’

ဒါနဲ႔ က်ားက ‘ဘယ္သူ႕ကိုစားရမလဲ အရွင္ႀကီး’ လို႔ ေမးသတဲ့။

အရွင္ႀကီးက ‘ကိုယ္မပိုင္တဲ့ ပစၥည္းကို ဘယ္ေပးလို႔ေကာင္းပါ့မလဲေလ၊ ငါ့ကို အပ္ၿပီးအိပ္တဲ့သူကို ငါပိုင္တယ္၊ သူ႕ကိုစားေစ’

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။

ဘာကိုမွေျပာခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ထဲ ေပၚလာတာေလး ေရးလိုက္ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

အတြယ္အတာဆိုတာ မရွိရင္ အထီးက်န္တယ္...
တြယ္တာမိေတာ့လည္း နာက်င္ရတယ္...

အထီးက်န္မႈက ေျခာက္ျခားေစတယ္...
နာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်ရတယ္...

ေရြးခ်ယ္မႈကေတာ့ သင့္ေပၚမွာပဲမူတည္ပါတယ္...

TV ၾကည့္ေနရင္း ဇာတ္လမ္းတစ္ခုမွာေျပာသြားတဲ့ စကားေလးပါ။
ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိလိုက္လို႔ မွတ္မိသေလာက္နားလည္သလို ဘာသာျပန္ထားတာပါ။
ကဲ ကိုယ္တို႔ဘာကိုေရြးၾကမလဲ... သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ပို႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ message ေလး တစ္ခုကိုသတိရမိတယ္။

I would rather get hUrt than have a heart without U တဲ့...

အခုေတာ့ အဲလိုေျပာဖို႔ေတာင္ နည္းနည္းေနာက္တြန္႔ေနမိၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းကရွိခဲ့တဲ့ သတၱိေတြ ျပန္လိုခ်င္ပါရဲ့။

သာဓု အင္ ဆန္း၊စ္၊ ဆိုၿပီး ျမန္မာလိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ျမင္ျမင္ျခင္းပဲ ဖတ္ေတာင္မၾကည့္ပဲ ၀ယ္ခဲ့ပါတယ္။ သာဓု မ်ဳိးဆက္ကို ခ်စ္တာေၾကာင့္ရယ္၊ သူတို႔ စာေတြက ေကာင္းတတ္တာေၾကာင့္ရယ္ ဖတ္မၾကည့္ပဲ ၀ယ္လိုက္မိတယ္။ စာအုပ္ေလးက အေတြး ဆန္းဆန္းနဲ႔ တမ်ဳိးေလး ထူးျခားေနတယ္။ စာအုပ္ ေခါင္းစဥ္အတိုင္းပါပဲ သာဓုနဲ႔ သား ၃ ေယာက္ရဲ့ စာေတြပါ။

တျခားသူေတြလည္း ဒီလိုပဲ စာေရးဆရာေတြ ေပါင္းၿပီး စာအုပ္ထုတ္တာပဲ။ ဘာထူးျခားလို႔လဲလို႔ ေမးၾကရင္ေတာ့ ထူးျခားပါတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ သာဓုေရးတာက ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး မဟုတ္ပဲ သူ႔သား ၃ ေယာက္ရဲ့ ၀တၳဳ ၃ ပုဒ္ကို ေ၀ဖန္ထားတာပါ။

ပထမဆံုး အေဖတစ္ေယာက္က သားနာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေတြကို ဒီလိုစာတစ္အုပ္ထဲမွာ ေ၀ဖန္တယ္ ဆိုတာကိုက ထူးျခားပါတယ္။ သာဓုဆိုတာ ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဘယ္သူ႔မွဂရုမစိုက္ မွန္တယ္ထင္တာကို ေျပာတတ္တဲ့လူ။

ဒုတိယအေနနဲ႔ ေ၀ဖန္တာမွာ တစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ ခ်က္ခ်င္းေ၀ဖန္၊ ၿပီးမွေနာက္တစ္ပုဒ္ဖတ္ ဆက္ေ၀ဖန္ ဆိုေတာ့ ပရိတ္သတ္လည္း ေနာက္ျပန္လွန္ၾကည့္လိုက္ ေ၀ဖန္တာဖတ္လိုက္ လုပ္စရာမလိုေအာင္ ေကာင္းလွပါတယ္။

သာဓုေခတ္က စာေရးပံုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး မင္းလူေခတ္စာေရးပံု ေျပာင္းလဲ လာတာေတြကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ခုေခတ္ရဲ့ စာေရးရင္ စာလိုေရးလိုက္ စကားေျပာသလိုေရးလိုက္ ေရးတာကို သာဓုက ေတာ္ေတာ္မုန္းပံုရတယ္။ ခ်ဳိကို႔ေရးပံုကိုမ်ား ေတြ႔ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆူလိုက္မလဲေနာ္။ ဒီလို ကျပား ေရးတာေတြကို သူသာစာေပစီစစ္ေရးဆိုရင္ ထုတ္ခြင့္မေပးဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။

စာအုပ္အစမွာ သာဓုက အမွာစာေရးပါတယ္။ သူ႔ရဲ့စာေရးရင္ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ေရးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပ ထားတယ္။ အမွာရဲ့ အဆံုးနားကိုေတာ့ သူ႔အတိုင္းကူးေပးလိုက္ပါတယ္။

ယခု ဤစာအုပ္ထုတ္ေ၀ရန္ အေၾကာင္းေပၚလာေသာအခါ သာဓုသည္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အေဖ(ဖခင္) တစ္ေယာက္အသြင္ ျမင္သမွ် တင္ျပရမည့္ကိန္းဆိုက္လာေခ်၏။

ယခင့္ယခင္ ေရးခဲ့ေသာ ၀တၳဳမ်ားမွ ဇာတ္ေကာင္တို႔ကို သာဓုပင္ ဖန္ဆင္းၿပီး သာဓုကပင္ ကိုယ္စားျပဳေရးခဲ့၍ ေဘးေခ်ာ္ျခင္း အနည္းအက်ဥ္းရွိေကာင္းရွိမည္၊ အေၾကာင္းမႀကီးလွ။

ယခု ဤစာအုပ္တြင္ေသာ္မူ သားမ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္ဆက္စပ္၍ေနသည္ႏွင့္အမွ် တိက်ရန္ လိုသည္။ ျဖစ္ရပ္ အမွန္လည္း ေပၚလြင္ျပတ္သားရေပမည္

အထူးသျဖင့္ ယေန႔ထိ သာဓု စြဲၿမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ (၀ါ) ေနာင္တြင္လည္း လက္လႊတ္မည္မဟုတ္ေသာ သာဓု၏ စာ႐ႈပရိတ္သတ္အတြက္ 'အက်ဳိးျပဳမႈ တစ္ခုခု ပါေစရမည္' ဟူသည့္ သာဓု မူ၀ါဒအတိုင္း...။

သာဓုႏွင့္သားမ်ား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေတာ့ သားေတြငယ္စဥ္က ထူးျခားခ်က္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆံုးမ ခဲ့တယ္ ဆိုတာေလးကို ေရးထားပါတယ္။ သာဓုရဲ့ ဆံုးမနည္းဟာ အဲဒီေခတ္အေနနဲ႔ေရာ အခုေခတ္အေနနဲ႔ေရာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခတ္မွီတယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔...
သုေမာင္က သံပတ္ေပး မီးရထားေခါင္း အသစ္ေလးကို တစ္စစီျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ေဖေဖ ျပန္တပ္ေပးပါလို႔ လာေျပာတယ္တဲ့။ ဒါကို ကေလးဆိုတာ စူးစမ္းတတ္တာမို႔ မေအာ္မေငါက္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ခ်ဳိကိုသာဆိုရင္ေလ အခုေလးတင္၀ယ္ေပးထားတဲ့ ကစားစရာ ဖ်က္ဆီးရမလား ဆိုၿပီးေတာ့ အနည္းဆံုး ေအာ္မိမယ္ထင္တယ္။

၀တၳဳေတြကေတာ့ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္အတိုင္း ေမာင္၀ဏၰ၊ သုေမာင္၊ မင္းလူ အစဥ္အတိုင္းလာပါတယ္။ ၃ပုဒ္ လံုးကို ေ၀ဖန္ထားတာ အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေလးေတြမွာ ေခတ္ေၾကာင့္ ေရးပံုေရးနည္း ကြဲတာကလြဲရင္ သာဓုရဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြက စာေရးမယ့္လူေတြအတြက္ အက်ဳိးအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အႀကိဳက္ ဆံုးကေတာ့ မင္းလူရဲ့ ၀တၳဳပါ။

၀တၳဳအဖြင့္ေလးမွာ သူက ဒီလိုေရးထားပါတယ္။ ျဖတ္ေရးရင္ လိပ္ပတ္မလည္မွာဆိုးလို႔ အကုန္ ကူးေပးလိုက္ ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား၌ ထင္ဟပ္ခဲ့ေသာအရိပ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါမည္။ ၀မ္းပန္းတနည္း ေျပာျပသည္ ဟူ၍ေတာ့ မထင္ေစခ်င္ပါ။ သမိုင္းမွတ္တမ္းတစ္ခုကို ဖတ္ရသကဲ့သို႔ သာ သေဘာထားေစ့ခ်င္ပါသည္။

သမိုင္းထဲမွ က်န္စစ္သားႏွင့္ မြန္မင္းသမီးခင္ဦးကဲ့သို႔ ကြဲကြာသြားၾကျခင္း အေၾကာင္းကို ဘယ္သူေတြကမ်ား ၀မ္းနည္းျခင္း ရွိၾကပါမည္နည္း။

ဘုရင္ နရသီဟပေတ့ကို သားေတာ္ျပည္မင္းသားက လုပ္ႀကံလိုက္ျခင္းအတြက္ေကာ ဘယ္သူေတြကမ်ား စုတ္ တသတ္သတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္နည္း။

သို႔ရာတြင္ သမိုင္းမွတ္တမ္းဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ျပႆနာတစ္ခု ရွိလာေလသည္။

ဓမၼဓိ႒ာန္က်ေသာ သမိုင္းအျမင္တစ္ခုကို ရရွိရန္...
ဆႏၵစြဲ ကင္းရမည္။
ဘက္လိုက္မႈ ကင္းရမည္။
သမိုင္းကို လိမ္ညာ၍ မရႏိုင္။
လိမ္ညာခဲ့သည္ ထားဦး၊ တစ္ေန႔ေန႔မွာ အလိမ္ေပၚရမည္ အမွန္။
ကၽြန္ေတာ္ကျဖင့္ လိမ္လည္း မလိမ္ရဲပါ။
အတတ္ႏိုင္ဆံုး မွန္ကန္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔မွာလည္း မနည္းႀကီး ဂရုစိုက္ရပါသည္။

အေၾကာင္းမွာ...
ဤဇာတ္လမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဓာနဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပါ။

ဒါေလးကို သာဓုေ၀ဖန္ထားပံုေလးက...

'ေဟ့ သုေမာင္...ငါ့သား၊ မင္းလူကလဲ အလာႀကီးပဲကြ၊ "သမိုင္းမွတ္တမ္းကို လိမ္ညာ၍ မရႏိုင္။" စာေပမွာ ဒါေတြ အေရးႀကီးတယ္ကြ၊ စာေရးဆရာဆိုတာ ေဆြမ်ဳိးမိသားစုထမင္းစားဖို႔၊ ကားစီးဖို႔၊ တိုက္ေဆာက္ဖို႔ ေလာက္ဆိုတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဒါ မင္းတို႔သိတယ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူအတြက္၊ ျပည္သူအတြက္ နည္းညႊန္လမ္းညႊန္တင္ျပဖို႔နဲ႔ အမွားလုပ္ေနသူေတြကို "ဒါ...အမွန္တရား" လို႔ ေထာက္ျပရမယ့္ တာ၀န္ရွိတယ္၊ အခ်စ္၀တၳဳေရးသေကာရယ္လို႔ တိုင္းျပည္ေရးရာ မပါစေကာင္းဆိုတာ မရွိဘူး၊ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အကြက္၀င္တာနဲ႔ ဒက္ခနဲ တင္ျပဖို႔လိုတယ္။''

ဒီစာအုပ္ေလးကို မဖတ္ရေသးရင္ သာဓုနဲ႔သဘာ၀အုပ္စုရဲ့ စာေတြကိုလည္း ႀကိဳက္တတ္တဲ့သူဆိုရင္ ဖတ္ၾကည့္ ပါလို႔။ အေတြးဆန္းဆန္းနဲ႔ သာဓု အင္ ဆန္း၊စ္၊ ပါ။

ရယ္ရႊင္ၿပံဳးတံု႔ မၿပံဳးတံု႔ ျဖင့္

ခ်ဳိကို